অস্তমিত

নিশা ২ বাজি ৩৫ মিনিট৷

অতনুৱে লিখি গৈছে৷ কাগজ ভৰ্তি কৰি দিনে ৰাতিয়ে আবৰ্জনা এসোপামান লিখি গৈছে৷

লিখাৰ গতিৰ লগে লগে বাঢ়িছে চিগাৰেট৷ সমানুপাতিকভাবে বাঢ়িছে প্ৰকাশকৰ ফোনকল আৰু প্ৰকাশ নকৰা বিৰক্তি৷

সেই পৰিচিত অস্বস্তি আৰু খঙবোৰ দমাই ৰাতি তিনি বজাতো লিখাৰ ব্যৰ্থ প্ৰয়াস কৰি আছে অতনুৱে৷ উপন্যাসখন সম্পূৰ্ণ নকৰালৈকে কিমান উজাগৰী নিশা কটাব লাগিব সেয়া অনুমান কৰিবলৈওঁ মন যোৱা নাই তাৰ৷ শেষনিশা মজিয়াত সৌৱা তাৰ সৃষ্টিৰ কাগজৰ পাহাৰ৷

নিশা তিনি বাজি পোন্ধৰ মিনিট৷ উকা কাগজ, পাৰ্কাৰ পেন, শেষ কৰিব নোৱাৰা এটা পেগ…… চকীতেই এটা সৰু কেচুৱাৰ দৰে শুই আছে অতনু৷

বাসৱী সিটো কোঠাত৷ অতনুক চকীতেই শুই থকা দেখিওঁ জগাই দিবলৈ মন যোৱা নাই৷ এনেকৈয়ে টোপনিয়ে অলপ সঙ্গ দিয়ে যদি দিয়ক৷ চকুৰ সন্মুখতে সেই ফুৰ্তিবাজ অতনু দিনে দিনে হেৰাই যাব ধৰিছে৷ শৰীৰটো ৰৈছে, আত্মাটো কোন কাহানিবাই কলৈ বা গুছি গ'ল৷ যোৱা তিনি মাহ ধৰি অতনু অফিচলৈ যোৱা নাই৷ কেৱল লিখি গৈছে…… আৰু লিখাৰ নামত কৰা সেই আঁক বাঁকবোৰ ৰাতিপুৱা পুৰি পেলাইছে৷

কিমানটা যে ৰাতি এনেদৰে পাৰ হৈছে৷ মাজে মাজে গাঁৱৰ ঘৰৰ পৰা মাকৰ ফোন আহে৷ হয়তো মাকক তাৰ এই অৱস্থাৰ খবৰ দিয়া মানুহ ঘৰতেই আছে৷

- নাই মা, প্ৰকাশকৰ তাগিদা৷ লগতে মোৰো এটা দায়িত্ব, এটা টাৰগেট আছে৷ গ্ৰন্থমেলাৰ আগতে মই কিতাপ উলিয়াবই লাগিব৷ এতিয়াই কিতাপ নুলিয়ালে পিছলৈ চিজন গুছি যাব৷
**

বেলেগক ফাকি দিলেওঁ প্ৰকৃততে তাৰ সমস্যাটো ক'ত সেয়া সি ভালদৰে জানে৷ সমস্যাটোৰ নাম বাসৱী৷ বাসৱীৰ বাবে তাৰ জীৱনটো সলনি হৈ গৈছে৷ বাসৱীয়ে পাহৰি গৈছে সেই পুৰণা দিনবোৰ৷ পাহৰি গৈছে তাই যে বিখ্যাত লেখক অতনুৰ পত্নী আছিল৷ পাহৰি গৈছে তায়েই যে এসময়ত অতনুক কেৱল লিখাত মনোযোগ দিয়াৰ বাবে চাকৰি এৰিবলৈ জোৰ কৰিছিল৷
কেৱল এটা সন্দেহ! তাইক আত্মপক্ষ সমৰ্থনৰ সুঁযোগ নিদিলে অতনুৱে৷ বাসৱী আতৰি গৈছিল তাৰ জীৱনৰ পৰা, চিৰদিনৰ বাবে৷
সি বাসৱীক কেতিয়াওঁ পাহৰিব নোৱাৰে৷ কিন্তু সমস্যাটো ভবাতকৈ গম্ভীৰ৷ বাসৱীৰ মনত আছে যে তাই অতনুৰ পত্নী৷ কিন্তু তাইৰ যে ইতিমধ্যে মৃত্যু হৈছে সেয়া তাই সম্পূৰ্ণ পাহৰি গৈছে৷ অতনুৱে তাইক একো ক'ব নোৱাৰে৷ ক'বনো কেনেকৈ? ভূতৰ লগত জানো যুক্তি- তৰ্ক কৰিব পাৰি??

**

- তোক কোনে ক'লে ভূতৰ বাবে চাইকিয়াট্ৰিষ্ট নাথাকে?

সমুদ্ৰৰ কথাত সামান্য সকাহ পালে অতনুৱে৷ সমুদ্ৰক দুমাহমান আগতে এখন মিটিঙত লগ পাইছিল অতনুৱে৷ অতি সোনকালেই দুয়ো ভাল বন্ধু হৈ পৰিল৷ অতনুৰ কেতিয়াবা কিয় জানো সমুদ্ৰক বহুত পুৰণি চিনাকী যেন লাগে৷ কিন্তু ক'ত, কেনেকৈ লগ পাইছিল সেয়াহে অলপো মনত নাই৷
- ভূতৰ ডাক্তৰ? সম্ভৱ জানো?
- তই সেইবোৰ মোৰ ওপৰত এৰি দে৷ এতিয়া টেনচন্ নলবি৷ মিনি পেগ এটা বনা৷
- তাইক মুক্তি দে ভাই৷ বাসৱীক মই এনেকৈ কষ্ট পোৱা চাব নোৱাৰো৷ জীয়াই থাকোতেটো বেছেৰীয়ে শান্তি নাপালেই৷
- চিন্তা নকৰিবি দোস্ত, হৈ যাব৷ বাকী তোৰ উপন্যাসৰ খবৰ কি? কিমান আগবাঢ়িছে?
- নাই অঁ, দিনে ৰাতিয়ে চেষ্টা কৰিছো৷ একো নোৱাৰো দেখোন লিখিব৷ এইফালে দিনে, ৰাতিয়ে পাব্লিছাৰৰ কামোৰ৷ মই যেন ৰবটহে!
**

- কিবা ইমপ্ৰুভমেন্ট?
- নাই৷ দিনে দিনে সি দেখোন বেছিকৈহে কল্পনাৰ জগতখনত সোমাই যাব ধৰিছে৷ তুমি ধৈৰ্য্য ধৰিব লাগিব বাসৱী৷ তুমি তাক এই অৱস্থাৰ পৰা বাহিৰলৈ উলিয়ায় আনিব লাগিব৷
- মই কি কৰিম সমুদ্ৰ? তুমি ডাক্তৰ তুমিয়েই ৰাস্তা দেখুৱাব লাগিব৷
- মোৰ ট্ৰিটমেন্টৰ সফলতা তোমাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব৷ তুমিয়েই পাৰিবা বাসৱী৷

বাহিৰত বৰষুণ৷ খিৰিকীখনৰ কাষলৈ গ'ল বাসৱী৷

- সমুদ্ৰ, অতনুৰ এই অৱস্থাৰ বাবেটো আমিয়েই দোষী ন'?
- তেনেকৈ কিয় কৈছা বাসৱী?
- মই অতনুৰ পত্নী৷ তথাপি তোমাক ভাল পাইছিলো৷
- তোমাক ময়ো সমানেই ভালপাওঁ বাসৱী৷ হয়তো মই পৃথিৱীক বুজাব নোৱাৰিম৷ কিন্তু তুমি জানা যে মই তোমাৰ আৰু অতনুৰ সম্পৰ্কটোক অভাৰটেক কৰিবলৈ কেতিয়াওঁ যোৱা নাই৷ হয় অতনুৱে গম পাইছে, কিন্তু সেইটো এটা এক্সিডেন্ট৷
- আৰু তাৰ পিছতেই অতনুৰ এই অৱস্থা!
**

অতনুৱে জ্বৰত চটফটাই আছে, ভ্ৰম বকিছে৷ কাষত বাসৱী৷ গোটেই ৰাতি অতনুৰ মুৰটো নিজৰ কোলাত লৈ পৰিচৰ্চা কৰিছে তাই৷ কপালৰ পটীখন বাৰে বাৰে সলনি কৰি দি আছে৷ বহুত মিছ কৰিছে তাই, সেই পুৰণা অতনুক৷
**

চকু মেলিলে অতনুৱে৷ এক গভীৰ প্ৰশান্তিত তাৰ মন ভৰি পৰিল৷ বাসৱীয়ে কপালখন লাহে লাহে মালিচ কৰি দি আছে৷ তাইৰ আঙুলিবোৰ হিম শীতল৷ মৃতদেহৰ পৰশ………
**
সময়: ৰাতিপুৱা চাৰি বাজি সাত মিনিট৷

উকা কাগজ, পাৰ্কাৰ পেন, শেষ কৰিব নোৱাৰা এটা পেগ…… খকমককৈ সাৰ পালে অতনুৱে৷ কাষৰ কোঠাটোলৈ চকু গ'ল অতনুৰ৷ তাৰ বাবে তাইৰো ৰাতিৰ টোপনি নোহোৱা হৈছে৷ বেছেৰী……

বাৰাণ্ডালৈ গৈ চিগাৰেট এটা জ্বলালে অতনুৱে৷ লগতে জ্বলালে লিখাৰ নামত বাসৱীক ভাবি লৈ কৰা পাগলামীবোৰ ৷

অতনুৱে জানে এই ৰাইটাৰ্চ ব্লক সি কেনেকৈ পাৰ হ'ব পাৰিব৷ তাৰ বুকুৰ কুটুম কবিতাইহে তাক পথ দেখুৱাব পাৰিব, নিৰ্দিষ্ট কোনো হেঁচাত ওলোৱা গল্প-উপন্যাসৰ শাৰীয়ে নোৱাৰে৷ কলেজীয়া দিনবোৰৰ অতনুজন ভাঁহি উঠিল তাৰ চকুত৷ কবি অতনু!

সময় পাছে সলনি হৈছে৷ অতনুৱে বুজিছে, কোনো লেখক বজাৰৰ চাহিদাৰ উৰ্ধত নহয়৷ বতাহেও নুশুনা হুমুনিয়াহ এটাৰে অতনু লিখিব বহিল৷ লিখি শেষ কৰিবই লাগিব৷

(থীম- তন্ময় বেনাৰ্জীৰ সৈতে যুটীয়াভাবে)