ময়ুৰী আৰু প্ৰিয়া
কলেজীয়া দিনৰে বান্ধৱী৷ বৰ্তমান দুয়ো কলেজীয়া শিক্ষা সাং কৰি গুৱাহাটীৰ উলুবাৰীৰ
এটা ব্যক্তিগত খণ্ডৰ প্ৰতিষ্ঠানত কৰ্মৰত৷ ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই দুয়োৰে খদমদম আৰম্ভ
হৈ যায়৷ সাজু হৈ মেলি পুৱা ৯.৩০ত অফিচ পাবই লাগে৷ নাকে মুখে ভাত কেইটামান গুজি
দুয়ো সেইদিনাও অফিছলৈ বুলি বাছত উঠিল৷
বাছখন খালি আছিল৷
দুয়ো এটা চিটতে বহি ল'লে৷ ছুপাৰ মাৰ্কেটত
সেই সেউজীয়া টি চাৰ্ট পিন্ধা ল'ৰাটো বাছত উঠিল৷ উঠিয়েই প্ৰিয়ালৈ এবাৰ চালে আৰু খালী চিট
এটাত বহি পৰিল৷ ময়ুৰীয়ে লাহেকৈ প্ৰিয়াৰ হাতত খুন্দা এটা মাৰিলে,
: প্ৰিয়া, তোৰ ৰোমিঅ' আহিল৷
: যাহ, কাম নাই আৰু৷
: কি কাম নাই? যোৱা এসপ্তাহ ধৰি
একে বাছত উঠিছে, উঠিয়েই সদায় তোৰ
ফালে চায়৷ বপুৰাই তোৰ প্ৰেমত হাবুদুবু খাইছে৷
প্ৰিয়াই একো
নামাতিলে৷ তায়ো কথাটো মন নকৰা নহয়৷ কেৱল বাছতেই নহয়, সেইদিনা লৰাটোক তাই 'কে এফ চি'টো পাইছে৷ সি তাইক দেখি দেখ নেদেখ হাঁহি এটা মাৰি
আগুৱাই আহিছিল, পিছে সেই সময়তে তাইৰ
সহকৰ্মী অৰুণ আহি ওলোৱাত সি লৰালৰিকৈ আঁতৰি গ'ল৷ তাই ময়ুৰীক সেই কথাটো লাজতে কোৱা নাই৷ তাইৰো ল'ৰাটো লাহে লাহে ভাল
লাগিব ধৰিছে৷ তাৰ চকুজুৰিয়ে যেন তাইক কিবা ক'ব বিছাৰে৷বেছ স্মাৰ্ট ল'ৰাটো৷ সেউজীয়া টি
চাৰ্টটোৰে তাক বৰ ধুনীয়া লাগে৷
দুয়ো অফিছ পালেহি৷
এইকেইদিন কামৰ হেঁচা অলপ বেছি পৰিছে৷ অফিছৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে পূজাৰ বজাৰ কৰিবলৈ গ'ল৷ ঘূৰি আহোতে তাই ল'ৰাটোক লগ পোৱাৰ আশা
কৰিছিল যদিও তাক লগ নাপালে৷ কিবা ভাল নালাগিল তাইৰ, এয়াই চাগে প্ৰেমৰ আৰম্ভণি৷
লাহে লাহে তাইৰ মনৰ
অৱস্থা ময়ুৰীয়েও ধৰিব পাৰিলে৷ ময়ুৰীয়ে ল'ৰাটোৰ বিষয়ে খবৰ উলিয়াবলৈ উঠিপৰি লাগিল৷ দুদিনৰ
মূৰত তাই অলপ অচৰপ খবৰ যোগাৰ কৰিলে৷ ল'ৰাটোৰ নাম বেদান্ত,লক্ষীমপুৰৰ ল'ৰা৷ ইয়াতে কিবা এটা আমেৰিকান কোম্পানীত দুমাহ মান
আগতে সোমাইছে৷
আজি প্ৰিয়াহঁতৰ অফিচৰ
মাহিলী ক্লোজিং৷ ক্লোজিংৰ দিনা তাইৰ বহুত কাম হয়৷ ঘৰ আহি পাওতে তাইৰ ৰাতি দহমান
বাজে৷ আনদিনাৰ দৰে সেইদিনা পুৱাও দুয়ো বাছত উঠিল৷ বেদান্তও ছুপাৰ মাৰ্কেটত উঠিল৷
আজি তাক কিছু চিন্তিত যেন লাগিল৷ তাৰ মাজতো সি তাইলৈ চাব নাপাহৰিলে৷ আজি বেদান্তও
উলুবাৰীত নামিল৷ তাইৰ বুকুখন ঢিপিংকৈ উঠিল৷ আজিয়েই আহিব নেকি তাইৰ জীৱনৰ সেই বহু
আকাংক্ষিত ক্ষণ৷
ময়ুৰী আৰু প্ৰিয়া
দুয়ো বাছৰ পৰা নামি অফিছলৈ খোজ ল'লে৷ তেনেতে পিছফালৰ পৰা বেদান্তই মাত দিলে,
: এক্সক্যুজ মি৷
প্ৰিয়াৰ বুকুত হাজাৰ
ডবা যেন একেলগে বাজি উঠিল৷ তাই একো ক'ব নাপাওতেই ময়ুৰীয়ে ক'লে,
: য়েচ, কওকচোন৷
প্ৰিয়ালৈ চাই
বেদান্তই ক'লে,
: আপুনি যদি বেয়া
নাপাই মই আপোনাৰ লগত দুই মিনিট অকলে কথা পাতিব পাৰিম নেকি?
প্ৰিয়াই একো ক'বলৈ নাপাওতেই
ময়ুৰীয়ে লাহেকৈ তাইৰ হাতত চিকুটি দি অফিছলৈ খোজ ল'লে৷
সাহস গোটাই লৈ
প্ৰিয়াই মাত দিলে,
: কওকচোন কি ক'ব বিছাৰিছিল৷
: আপোনাক মই বহুত
দিনৰে পৰা কথা এটা ক'ম বুলি পৰা নাই৷ যদি
আপুনি বেয়া নাপায় এই ৰেষ্টুৰেন্টখনত বহি কথা পাতো নেকি?
প্ৰিয়াৰ বহুত মন
আছিল বহিবলৈ, কিন্তু এইফালে যে
আজি অফিছত ইমান কামৰ হেঁচা৷
: আজি বহিব নোৱাৰিম৷
অলপ কাম আছে আজি৷ ইয়াতেই কওকচোন অসুবিধা নহয় যদি৷
: আপোনাক মই বহুদিনৰ
পৰা দেখি আহিছো৷
: হয় ময়ো আপোনাক বাছত
প্ৰায়েই দেখো৷
: কেইবাদিনো আপোনাক
মাতিম বুলি ভাবিছো, পিছে আপোনাৰ
বান্ধবীজনী লগত থাকে বাবে মাতিবলৈ সংকোচ হৈ আছিল৷
: একো নাই, তাই মোৰ ভাল
বান্ধবী৷
বেদান্তই বেগটো
খুচৰিবলৈ ধৰিলে, খুছৰি খুছৰি কিবা
কিতাপ এখন উলিয়ালে৷ হাও ৰোমান্টিক, তাই কিতাপ পঢ়ি ভাল পোৱাটো চাগে সি খবৰ কৰি
উলিয়াইছে৷ কিতাপেই প্ৰথম উপহাৰ হিচাপে আনিছে৷ তাই আশা কৰামতেই কিতাপখন তাইৰ হাতত
দি বেদান্তই ক'লে,
: মোৰ নাম বেদান্ত
দত্ত৷ মই লক্ষীমপুৰৰ ল'ৰা, বৰ্তমান মই এটা
আমেৰিকান কোম্পানীৰ গুৱাহাটী শাখাত কৰ্মৰত৷
বেদান্তই এবাৰ সেপ
ঢুকি ল'লে৷ খুব নাৰ্ভাছ
হোৱা যেন লাগিছে তাক৷ তায়োতো ক'ম নাৰ্ভাছ হোৱা নাই৷ এইবাৰ বেদান্তই নতুন উদ্যমেৰে আকৌ
আৰম্ভ কৰিলে,
: এইখনত আপুনি আমাৰ
কোম্পানীৰ সম্পুৰ্ণ বিৱৰণ পাব৷ এইখন ক্ষেত্ৰত আমি বিশ্বৰ এক নম্বৰ কোম্পানী৷
প্ৰিয়াই একো বুজা
নাই৷ বুৰ্বকৰ দৰে তাই সুধিলে,
: কি কৈ আছে আপুনি? মই একো বুজা নাই৷
: অহ চৰী, মই আপোনাক বিতংভাবে
কোৱাই নাই৷ এক মিনিট ৰ'ব দেই৷
এইবুলি কৈয়েই বেদান্তই
বেগ খুলি তাৰ কাৰ্ডখন প্ৰিয়াক দিলে৷ কাৰ্ডখন লৈয়েই তাই চক খাই উঠিল৷ আৰু অলপো সময়ো
তাত নৰৈ তাই অফিছলৈ দৌৰ দিলে৷ পিছফালৰ পৰা বেদান্তই চিঞৰি ক'লে,
: মেডাম ভাবি চাওক৷
আজিয়েই কৰিলে আপুনি বিশ পাৰ্চেন্ট ডিচকাউন্ট পাব, মোৰো এই মাহৰ টাৰগেট হৈ যাব৷ মেডাম প্লিজ৷
তাই কেৱল দৌৰিলে৷
অফিছ সোমায়েই চিধা বাথৰুমলৈ গৈ তাই হেঁপাহ পলুৱাই কান্দি ল'লে৷ তাইৰ প্ৰথম
প্ৰেমৰ এনে পৰিণিতি হ'ব বুলি তাই সপোনতো
ভবা নাছিল৷
প্ৰেম অন্ধ বুলি
মানুহে ঠিকেই কয়৷ নহলেনো তাই বেদান্তৰ টি চাৰ্টত লাগি থকা ইমান ডাঙৰ বেজটো
নেদেখেনে৷ বাটে ঘাটে প্ৰায়েই দেখি থকা অতি চিনাকী বেজ,
" Loose weight now, ask me how
" ৷