আমাৰে মইনা

সেইদিনা গনেশগুৰিত আমি কেইদনমানে আড্ডা মাৰি আছিলো৷ কথাই কথাই অসমীয়া জাতিটোৰ কথা ওলাল৷ এজনৰ মতে আমাৰ জাতিটো সোৰোপা, কৰ্মবিমূখ ইত্যাদি ইত্যাদি৷ তাৰ কথা শুনি অন্য এজনে তীব্ৰ প্ৰতিবাদ কৰি উঠিল৷ তাৰ মতে সকলো এনেকুৱা নহয়, এচাম মানুহে এনেই বেছি বেছি কৰে৷

এইদৰে তৰ্ক বিতৰ্ক তুংগত উঠিল৷ তৰ্ক বিতৰ্ক চলি থাকোতে আমাৰ লগতে থকা চৰ্দাৰ বন্ধু এজনে ক'লে,
: মই সৰুৰে পৰা অসমতেই ডাঙৰ হোৱা, যদি তহতে বেয়া নাপাৱ মই এই বিষয়ে মোৰ মতামত ক'ব খোজো৷
আমাৰ পৰা সন্মতি পোৱাৰ পিছত সি কলে,
: আমি সৰু থাকোতে আমাক মা হতে এটা নিচুকণি গীত শুনাইছিল৷
এইবুলি সি আমাক গীতটোৰ দুটামান কলি গাই শুনালে যাৰ সাৰাংশ আছিল এনে ধৰণৰ,সাহসী হবি, দেশৰ বাবে প্ৰাণ ত্যাগ কৰিবলৈ ভয় নকৰিবি, দেশ থাকিলেহে তই থাকিবি ইত্যাদি ইত্যাদি৷

এইখিনি কৈ সি পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে,
: আৰু তহতৰ গীতবোৰ চা,

' আমাৰে মইনা শুব
বাৰীতে বগৰী ৰুব
বাৰীৰে বগৰী পকি সৰি যাব
আমাৰে মইনাই বুটলি খাব৷'

তহতে পাৰ্থক্যখিনি মন কৰিলেনে? তহতৰ মইনাই আৰামত শুই থাকিব, বেলেগে বগৰী গছ ৰুই দিব৷ মইনাই বগৰী পকালৈ ৰৈ থাকিব৷ আৰু মইনাই পকিলেও নাখায়, কষ্ট হ'ব যে৷ বগৰী পকি সৰি যাব লাগিব৷ তেতিয়াহে মইনাই খাব৷

প্ৰতিবাদ কৰা জনে ক'লে,
: কিন্তু এয়া এটা নিচুকণি গীত হে৷ এইটোক ইমান গুৰুত্ব কিয় দিব লাগে৷
: এয়া গুৰুত্ব দিয়া নিদিয়াৰ কথা নহয়৷ গানটোকো মই দোষ দিব বিছৰা নাই, কিন্তু এই ভাবধাৰা তহতে সলনি কৰিবৰ হ'ল৷ সৰুৰে পৰা শিশু এটাক এনেকুৱা মনোভাবেৰে ডাঙৰ কৰি পিছত তাক কৰ্মঠ হ'বলৈ তহতে কিয় আশা কৰ'?

প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ আপোনালোকলৈ এৰিলো৷