স্কুলীয়া দিনবোৰত দীঘলীয়াকৈ বন্ধ পালেই মামাহ'তৰ ঘৰলৈ গৈছিলো৷ সেই দিনকেইটা মোৰ বাবে মহা আনন্দৰ দিন৷ দিনটো টিঘিলঘিলাই ফুৰিলেও কোনেও একো নকয়৷ সেইকেইদিন মোৰ সকলো কামৰ লগৰী আছিল মোৰ সমবয়সীয়া মুকুন্দ৷ মুকুন্দ পঢ়াশুনাত অতি কেঁচা আছিল, কিন্তু সি পৰীক্ষাত কেতিয়াও প্ৰশ্ন এৰি অহা ভকত নাছিল৷ তাৰ পৰীক্ষাৰ বিভিন্ন সঁচা মিছা ঘটনা সেই অঞ্চলৰ সকলোৰে মুখে মুখে৷ তাৰেই কেইটামান ঘটনা আপোনালোকক কবলৈ বিছাৰিছো৷
- এবাৰ মুকুন্দ পৰীক্ষা দি ঘৰলৈ আহি আছিল৷ বাটতে এজন চিনাকী মানুহে তাক সুধিলে,
: অ'ই, কি পৰীক্ষা আছিল আজি?
: অসমীয়া৷
মানুহজনে প্ৰশ্ন কাকত খন মুকুন্দৰ পৰা লৈ তাক সুধিলে,
: কবিতা যে মুখস্হ লিখিব দিছে, লিখিলিনে নাই?
: লিখিলো৷
: মুখস্হ আছিল তোৰ? ( অবিশ্ৱাসৰ সুৰত)
: নাই মুখস্হ নাছিল, নিজে ভাবি ভাবি এটা লিখি আহিছো৷
- এবাৰ পৰীক্ষাত প্ৰশ্ন আহিল,' পাঁচবিধ নিশাচৰ প্ৰাণীৰ নাম লিখা৷
মুকুন্দৰ উত্তৰ - শিয়াল, ফেচা, ভূত, পিশাচ আৰু বীৰেন মদাহী৷
- এবাৰ মুকুন্দ স্কুলৰ পৰা কান্দি কান্দি ঘৰলৈ আহিল৷ দেউতাক ঘৰতে আছিল, তাক দেখি সুধিলে,
: কি হ'ল?
: বাইদেৱে মাৰিছে৷
: কিয়??
: বাইদেৱে সুধিছিল সাগৰৰ তলিখন সমতল নে অসমতল৷ মই সমতল বুলি কলো৷ সেয়ে মাৰিলে৷
: কিয় সমতল নহয় নেকি?
: নহয় বোলে৷
আকৌ মুকুন্দৰ কান্দোন আৰম্ভ হ'ল৷ হেজাৰ হলেও এটাই পো৷ মাকে কেনেকৈনো সহ্য কৰে পুতেকৰ কান্দোন৷ মাকে তাৰ ওচৰলৈ আহি কলে,
: সমতলেই হয় দে বাবা৷ তাই বেটী একো নাজানে৷ সমতল নে অসমতল জানিবলৈ তাই কিবা সাগৰৰ তলত গৈ তপিনা চোচৰাই আহিছেনে?
- এবাৰ পৰীক্ষাত বাক্য ৰচনা লিখিবলৈ আহিল: আকাশত চাং পতা, কপাল ফুটা, নপতা ফুকন, আলাসৰ লাড়ু, বিনা মেঘে বজ্ৰপাত৷
মুকুন্দই লিখিলে- নপতা ফুকনে আকাশত চাং পাতি আলাসৰ লাড়ু খাই আছিল৷ হঠাতে বিনা মেঘে বজ্ৰপাত হ'ল আৰু সি কপাল ফুটি মৰি থাকিল৷
No comments:
Post a Comment