বৰ বৰ মানুহৰ সৰু সৰু স্মৃতি -১ ৷

অসমৰ সাম্প্ৰতিক পৰিস্থিতিত বহুজনে সুধাকন্ঠৰ অভাৱ অনুভৱ কৰিছে৷ এই সময়ত তেওঁ সঠিক পথ দেখুৱালেহেতেন বুলি বহুতৰে বিশ্বাস৷ মতামত বোৰ পঢ়ি মোৰ সৰুকালৰ এটা স্মৃতি মনলৈ আহিছে৷

বোধহয় ১৯৯১ চনৰ কথা৷ আমি তেতিয়া দেউতাৰ চাকৰিসুত্ৰে বৰপেটা ৰোডত আছিলো৷ সেইবাৰ বৰপেটা ৰোডৰ বহাগ বিহুৰ অনুষ্ঠানত সুধাকন্ঠ অহাৰ কথা৷ সেই লৈ আমি সকলো উৎসাহী৷ কিন্তু কিবা এটা কাৰনত এচাম লোকে তেওঁক নিমন্ত্ৰণ কৰাৰ বিৰোধিতা কৰিছিল৷ কাৰনটো মোৰ বৰ্তমান মনত পৰা নাই৷

নিৰ্দিষ্ট দিনত আমি বিহুতলী পালোগৈ৷ বহু আপেক্ষাৰ অন্তত তেওঁ মঞ্চত উঠিল৷ তেওঁ 'বিস্তীৰ্ণ পাৰৰে' গীতটো পৰিবেশন কৰি থকাৰ সময়তে বিহুতলীৰ এমূৰত কিবা অলপ গণ্ডগোল শুনা গ'ল৷ আৰু তেতিয়াই সেই অংশৰ পৰা কোনোবা এজনে এটা শিলগুটি মঞ্চলৈ মাৰি পঠিয়ালে৷ লক্ষ্য হয়তো ভুপেনদা আছিল, কিন্তু শিলগুটিটো তেওঁৰ গাত নালাগি বাদ্যযন্ত্ৰী এজনৰ গাত লাগিল৷ লগে লগে গান বন্ধ হৈ গ'ল৷ ভুপেনদা আগুৱাই গৈ শিলটো বুটলি ল'লে আৰু দৰ্শকক শিলটো দেখুৱাই অতি শান্ত কন্ঠেৰে ক'লে, " এয়াই হৈছে নৈতিকতাৰ  স্খলন , মানৱতাৰ পতন "৷

লগে লগে আকৌ গান আৰম্ভ হৈ গ'ল, 'নৈতিকতাৰ স্খলন দেখিও......৷