জীৱনৰ নিমিলা অংক

চাওঁতে চাওঁতে ৰোহিত অষ্টম শ্ৰেণী পালে৷ ইতিমধ্যে বিভিন্ন বাতৰি কাকত, আলোচনীত ৰোহিতৰ বিভিন্ন লেখা প্ৰকাশ পাইছিল৷ ফলস্বৰুপে ৰোহিত বিদ্যালয়ত এক চিনাকী নাম হৈ পৰিছিল৷ পঢ়াৰ লগতে বাহিৰা দিশটো সি দেখুওৱা পাৰদৰ্শিতাৰ বাবে সকলোৰে প্ৰিয়পাত্ৰ হৈ পৰিছিল৷

ছেবাৰ নিয়ম অনুসৰি অষ্ঠম শ্ৰেণীত সকলোৱে ঐচ্ছিক বিষয় এটা ল'ব লাগে৷ ৰোহিতৰ মন আছিল বুৰঞ্জী লোৱাৰ৷ কিন্তু কথাটো ঘৰত কোৱাৰ লগে লগে তাৰ দেউতাক গৰজি উঠিল৷ ৰোহিত সৰু থকাৰ পৰা তেওঁলোকে সপোন দেখিছে তাক ডাক্তৰ নহলে ইঞ্জিনিয়াৰ কৰাৰ,আৰু আজি সি বুৰঞ্জী লৈ তেওঁলোকৰ আশাভঙ্গ কৰিব বিছাৰিছে৷ উচ্চ গণিত নপঢ়িলে পিছলৈ বিজ্ঞান শাখাত সি কেনেদৰে পঢ়িব আৰু বিজ্ঞান নপঢ়িলে কেনেকৈ সি তেওঁলোকৰ আশা কেনেকৈ পুৰণ কৰিব?ৰোহিতৰ মাক ডাক্তৰ, দেউতাক ইঞ্জিনিয়াৰ৷ তেওঁলোকৰ ল'ৰা হৈ সি যদি কলা বা বাণিজ্য শাখাত পঢ়ে, তেওঁলোকে দেখোন চছাইটীত মুখ দেখুৱাব নোৱাৰিব৷ গতিকে ৰোহিতৰ কোনো কথাই নৰজিল, তাক জোৰ কৰি উচ্চ গণিত ল'বলৈ বাধ্য কৰোৱা হ'ল৷

অংক কোনোদিনেই ৰোহিতৰ পচন্দৰ বিষয় নাছিল৷ কিন্তু সৌভাগ্য নে দুৰ্ভাগ্য নাজানো,তাৰ বহীবোৰত অংকৰ হিচাপবোৰ প্ৰায় সদায়েই মিলিছিল৷ পৰীক্ষা নামৰ মূল্যায়ন পদ্ধতিটোৱেও তাক অংকত কেঁচা বুলি প্ৰতিপন্ন কৰিবলৈ টান পাইছিল৷

তাৰ প্ৰিয় বিষয় আছিল সাহিত্য আৰু বুৰঞ্জী৷ কিন্তু অতি দুখৰ বিষয়, ভাৰতীয় মনস্তত্ব মতে এজন ছাত্ৰ বা ছাত্ৰীক তেতিয়াহে সাহিত্য আদি মুখ্য বিষয় হিচাপে পঢ়িবলৈ দিয়া হয় যেতিয়া তেওঁ অংক আয়ত্ব কৰিবলৈ অসমৰ্থ হয় আৰু সেই অসমৰ্থতাক তেওঁৰ মেট্ৰিক পৰীক্ষাৰ মাৰ্কচিটখনত চীল মোহৰ মাৰি দিয়ে৷ " ছোৱালী জনে অংকত কেঁচা বুজিছেনে,আৰ্টচতেই দিম দিয়ক" বা " এই অংক-চংক মোৰ দ্বাৰা ন'হব, মই আৰ্টচেই পঢ়িম", এইবোৰ সচৰাচৰ মেট্ৰিকৰ ৰিজাল্টৰ পাছত শুনা কথা৷ ব্যতিক্ৰম নিশ্চয় আছে, কিন্তু সেয়া বহুত ক'ম৷

গতিকে ৰোহিতেও উচ্ছ গণিত ঐচ্ছিক বিষয় হিচাপে লৈ ডাক্টৰ-ইঞ্জিনিয়াৰ হোৱাৰ সেই প্ৰচলিত যুঁজখনত ভৰি দিলে৷ আৰম্ভ হ'ল বেলেগক পিছ পেলাই আগুৱাই যোৱাৰ যুঁজ৷ গ্ৰন্থমেলাত কিনা "অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা"খন আলমাৰীত ভৰাই থৈ তাৰকেশ্বৰ চৌধুৰীৰ উচ্চ গণিত খনৰ অংক সমাধান কৰাৰ যুঁজ৷ মনেৰে অংক ভাল নাপালেওঁ, সি মাক দেউতাকৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে যোৱা ল'ৰা নাছিল৷ গতিকে সি দেহে কেহে খাটিছিল মেট্ৰিকৰ আশাপ্ৰদ ফলাফলৰ বাবে৷

মেট্ৰিকত সি ভালেই কৰিলে৷ অসমীয়া,ইংৰাজী, গণিত আৰু উচ্চ গণিতত লেটাৰ পালে সি৷ অৱধাৰিত ভাবে ৰোহিত আহি কটন কলেজ পালেহি৷ কটনত ইতিমধ্যে তাৰ সহপাঠীবোৰৰ মাজত আৰম্ভ হৈ গৈছে এক দৌৰ৷ এই দৌৰ নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ দৌৰ৷ অফ পিৰিয়দৰ আড্ডাটো সকলোৰে কেৱল ভৱিষ্যতৰ কল্পনাৰ কথা৷ ৰাতিপুৱা টিউশ্যন,দিনত কলেজ, গধুলি কোচিং কৰি ৰোহিত যেতিয়া ঘৰ সোমাই তেতিয়া তাৰ নিজৰ বাবে অলপো সময় নাথাকে৷ সেই স্কুলীয়া দিনৰ ৰোহিত যেন কৰবাত হেৰাই গ'ল৷ ক'ব নোৱাৰাকৈ অংক তাৰ প্ৰিয় বিষয় হৈ পৰিল আৰু সাহিত্য আদিক মুখ্য বিষয় লৈ পঢ়াবোৰক সি অলপ হীন চকুৰে চোৱা আৰম্ভ কৰিলে৷ সময়ত নিজৰ লগতে মাক দেউতাকৰো সন্মান অক্ষুণ্ণ ৰাখি সি এখন ভাল ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজত এটা চিট যোগাৰ কৰি ল'লে৷

আজি ৰোহিত সমাজৰ এক সফল ব্যক্তি৷ জাৰ্মানীৰ এক বিশ্ববিখ্যাত প্ৰতিষ্ঠানত বৰ্তমান সি কৰ্মৰত৷ সেই আগৰ ৰোহিত এতিয়া নাই৷ ঘৰত সকলো তাক লৈ গৌৰৱান্বিত৷ তাৰ এতিয়া পিছলৈ চাবলৈ সময় নাই৷ বহু বছৰৰ মুৰত এইবাৰ সি ঘৰলৈ যাওঁতে সকলোৰে কাৰণে নিয়া অনেক উপহাৰৰ লগতে লৈ গৈছিল মাকহঁতৰ কাৰণে এজনী জাৰ্মান বোৱাৰী৷ মাক দেউতাকহঁতে আপত্তি কৰিবলৈ কোনো সুৰুঙাই নাপালে৷ অৱশ্যে সি ঘৰত গৈ গ'ম পাইছিল যে ঘৰৰ পৰা শ্যামল খুড়াহঁতৰ ছোৱালী তৃণাৰ লগত তাৰ বিয়াৰ কথা মাকহঁতে আগবঢ়াইছিল৷ তৃণা বৰ্তমান কলিকতাত এটা এন জি অত চাকৰি কৰে৷ সৰুতেই দুয়ো খুব সাহিত্য, আদৰ্শ আদিৰ কথা পাতিছিল৷ তাই আজিও সেইবোৰকে খামোচ মাৰি ৰৈ গ'ল আৰু সি বহুত ওপৰলৈ গুচি আহিল৷ তাৰ তৃণাৰ প্ৰতি এসময়ত থকা দুৰ্বলতাৰ কথা মাকে জানিছিল৷ দুয়ো এসময়ত এক হোৱাৰ সপোনো দেখিছিল৷ কিন্তু ইতিমধ্যে সি জীৱনৰ বাটত বহুদুৰ আগুৱাই আহিছিল, তাৰ বৰ্তমানৰ অভিজাত জীৱনশৈলীত তৃণা এতিয়া কতো খাপ নাখায়৷

বছৰ বাগৰিল৷ ঘৰুৱা মতানৈক্য কিছুমানৰ বাবে ৰোহিতৰ ডিভোৰ্চ হ'ল৷ এতিয়া সি জাৰ্মানীত অকলশৰীয়া৷ হঠাতে এদিন সি ঘৰৰ পৰা ফোন পালে দেউতাকৰ অসুখ বেছি হৈছে৷ প্ৰথম অৱস্থাত সি ভাল হৈ যাব বুলি বেছি গুৰুত্ব দিয়া নাছিল যদিও বেমাৰ দিনে দিনে বাঢ়ি যোৱাৰ খবৰে তাক চিন্তিত কৰি তুলিলে৷ দেউতাকক তেজৰ প্ৰয়োজন, এক অতি বিৰল গ্ৰুপৰ তেজ তাৰ আৰু দেউতাকৰ৷ গতিকে দৰকাৰ হ'ব পাৰে বুলি সি লৰালৰিকৈ ভাৰত অভিমূখী বিমানত উঠিল৷

মুম্বাইৰ পৰা সি মাকলৈ ফোন লগালে৷ গম পালে দেউতাকৰ অৱস্থা অতি গুৰুতৰ৷ সোনকালেই তেজ দিব লাগে, তেজৰ গ্ৰুপ মিলা মানুহ কতো পোৱা নাই৷ এইফালে সি ছয় ঘন্টাৰ আগত কোনোমতে গৈ নাপায়৷ এক চিন্তিত মনেৰে সি গুৱাহাটীমুখী বিমানত উঠিল৷

কলিকতাত বিমানখন ৰখাৰ লগে লগে আকৌ সি ঘৰলৈ ফোন লগালে৷ গম পালে কোনোবা ড'নাৰ এজন পাইছে৷ এক সাময়িক সকাহৰ দীৰ্ঘশ্বাস লৈ সি বাকীছোৱা যাত্ৰাৰ বাবে সাজু হ'ল৷

গুৱাহাটী পায়েই সি হস্পিতাললৈ ঢাপলি মেলিলে৷ মাক, পেহীয়েকহ'ত বাহিৰতে আছিল৷ দেউতাকক সি কেবিনলৈ গৈ লগ কৰিলে৷ কথা ক'ব পৰা অৱস্থাত নাথাকিলেওঁ দুয়ো চকুৰেই কথাখিনি ক'লে৷ৰোহিত বাহিৰলৈ ওলাই আহি ড'নাৰ গৰাকীক বিছাৰিলে, উদ্দেশ্য কৃতজ্ঞতা জনোৱা৷ সেইগৰাকী অন্য কোনো নাছিল,আছিল তৃণা৷ শ্যামল খুড়াৰ মুখেৰে খবৰ পায় তাই কলিকতাৰ পৰা তেজ দিবলৈ উধাতু খাই আহিছিল৷

ৰোহিত হতবাক৷ যিজনী তৃণাক নেওচি সি বেলেগক বিয়া কৰাইছিল, আজি তাই তাৰ দেউতাকক বচাবলৈ কলিকতাৰ পৰা আহিছে৷ জীৱনত প্ৰতিষ্ঠিত হোৱাৰ যুঁজত সি কিমান তললৈ গৈছিল সেয়া সি আজিহে অনুভৱ কৰিলে৷

স্কুলীয়া দিনলৈ মনত পৰি গ'ল তাৰ৷ তৃণা অংকত বৰ ভাল নাছিল৷ কিন্তু মাজে মাজে অংকৰ উত্তৰ ভুল হ'লেওঁ তাই শুদ্ধ নিয়মত কৰিছিল৷ গতিকে ৰজনী চাৰে তাইক ষ্টেপ মাৰ্কচ হিচাপে অলপ নম্বৰ দিছিল৷

আজি তাৰ জীৱনৰ অংক ভুল হৈ গৈছে,বহুত ডাঙৰ ভুল হৈছে৷ সফলতাৰ অংক মিলাবলৈ গৈ সি শেষত গোটেই জীৱনৰ অংকটোৱেই ভুল কৰি দিলে৷ এই ভুলৰ শুধৰণি নাই বুলি সি নিজেওঁ জানে৷ তথাপি সি এবাৰ শেষ চেষ্টা কৰি চাব খোজে৷ জীৱনৰ পৰীক্ষাত পাছ কৰিবলৈ তাক এতিয়া কেইটামান নম্বৰৰ খুবেই প্ৰয়োজন৷

দিবনে তৃণাই তাক কেইটামান নম্বৰ? ৰজনী চাৰে তাইক দিয়াৰ দৰে.....