চিনাকী অচিনাকী

: আৰে কি খবৰ? ক'ত আজিকালি? ইয়াত কেনেকৈ?
: এই চলি আছে আৰু৷ ভালনে? কইনা মোৰ পত্নীৰ সম্পৰ্কীয় , সেই সুত্ৰেই মই বিয়াঘৰত৷

চকীৰ পৰা হাঁহি মাৰি উঠি গৈ আগন্তুকক হেণ্ডশ্বেক কৰিলো৷ মগজুত যিমান পাৰো জোৰ দিছো, খুব চিনাকী চেহেৰা, ক'ত দেখিছিলো বাৰু? মোৰ বয়সৰে হ'ব যেন লাগিছে৷

: বহুত বছৰৰ মূৰত লগ পালো দেই৷
: অ, বহুত বছৰেই হ'ল৷

টাইম মেছিমত উঠি উধাই মুধাই চাৰিওফালে অতীতত ঘুৰি ফুৰিছো, নাই কতো পোৱা নাই এই ব্যক্তিক৷ স্কুল নে কলেজ? কোনোবা আত্মীয়? শহুৰৰ ফালৰ কোনো নহয়তো?

এইবোৰ ভাবি থাকোতেই তেওঁ আকৌ মাত দিলে,

: বি কম পাছ কৰাৰ পিছত চাগে আজিয়েই লগ পালো৷

ইয়েচ- মনত পৰিল৷ কলেজত আমি একেলগে আছিলো, হোস্টেলত আছিল যিমান দুৰ মনত পৰে৷ এখন্তেক ভাবি মাত লগালো,

: দহ বছৰৰ বেছি হ'ল লগ নোপোৱা৷ এটা দশক, কম দিন নহয় দেই৷

তুমি নে তই??? আকৌ টাইম মেচিনত উঠি ল'লো৷ কলেজৰ ক্লাছৰুম, কমন ৰুম, কেন্টিন,আড্ডা সকলোতে এপাক মাৰি আহিলো৷ নাই,সকলোৱে ভেঙুচালি কৰি ঘূৰাই পঠিয়ালে৷ হ'ব একো নাই চম্ভালি ল'ম৷

: পিছে, চাকৰি নে ব্যৱসায় আজিকালি?
: চাকৰি ভাই, কোম্পানী এটাত কৰো৷ তই পিছে?

আস কি শান্তি৷ তই- ঠিক ঠিক, তই বুলিয়েই মাতিছিলো ইয়াক৷

: ময়ো চাকৰিয়েই কৰো দে৷

তাৰ পিছত তাৰ লগত বিভিন্ন আড্ডা৷ বহু ঠাইত ফচিব খোজো, আকৌ চেঙেলী মাছৰ দৰে ওলাই আহো৷ কলেজ, আড্ডা, পুৰণা প্ৰেম ইত্যাদি বিভিন্ন কথা ওলাল৷

লাহে লাহে তাক মনত পৰি আহিছে৷ কিন্তু নামটো কোনোমতে মনত নপৰে৷ স্মৃতিশক্তিয়ে বৰ বেয়া সময়ত লগ এৰা দিলে নহয়৷

মনত পৰিছে, সি আমাৰ ক্ৰিকেট দলৰ মুখ্য বলাৰ আছিল৷ আমি তাৰ ৱাছিম আক্ৰাম বুলি মাতিছিলো৷ আক্ৰাম? নে ইউনিছ বুলি মাতিছিলো তাক? মনত নপৰা হ'ল নহয়, নে আকিব জাভেদ বুলি মাতিছিলো? ধুৰৰ, নিজৰ ওপৰতে চুড়ান্ত খং উঠি গৈছে৷

মনত পৰিছে ইয়াৰ এজনী স্নিগ্ধা বুলি প্ৰেমিকা আছিল,তাইৰ কথা সোধো নেকি? অ স্নিগ্ধা নহয় সন্ধ্যা হে আছিল নেকি? ধেইত, আজি মোৰ কি হৈছে বাৰু? একোৱেই মনত পৰা নাই৷

: ঘৈণীয়েৰৰ লগত চিনাকী কৰাই দে আকৌ৷

এইবাৰহে সমস্যাত পৰিলো, চিনাকী কৰাই দিলে নামটো কবই লাগিব, কি কৰো এতিয়া?ভিতৰলৈ গৈ পত্নীক বিছাৰি পালো, গোটেই সমস্যাটো বুজাই ক'লো৷ তেওঁ বুদ্ধি দিলে,

: এই সৰু কথাটোতে ইমান টেনশ্যন? তোমাৰ বন্ধু কোম্পানীত চাকৰি কৰে যেতিয়া ভিজিটিং কাৰ্ড থাকিবই চাগে৷ ফোন নম্বৰ লোৱাৰ বুদ্ধি কৰি কাৰ্ডখন খুজি লোৱা৷ তোমাৰ ফোনটো কিবা বেয়া হৈছে কাৰণে ছেভ কৰি ল'ব নোৱাৰা বুলি কোৱা৷ তুমি কাৰ্ডখন লৈ মোক ইংগিতেৰে মাতিবা, তাৰ পিছত মই যাম৷

ফাটাফাটি আইদিয়া, মৰমেই লাগি গ'ল পত্নীলৈ৷ তেজপুৰীয়া ব্ৰেইন৷ ক'ম কথাত তেজপুৰীয়া বিয়া পাতিছোনে৷

এইবাৰ বীৰদৰ্পে গলো৷ মিচন চাকছেচফুল৷ মক্কেলটোৰ নাম বিক্ৰম আছিল৷ ৷ হিন্দী চিনেমাত হিৰোৰ স্মৃতিশক্তি ঘুৰি অহাদি মোৰো সকলো কথা মনত পৰি গ'ল, একেবাৰে 'জব তক হ্যে জান'ৰ শ্বাহৰুখ খানহে যেন মই৷ তাৰ প্ৰেমিকাৰ নাম সুৰভিহে আছিল দেই৷

ইংগিতেৰে পত্নীক মাতিলো৷

: হেৰা, এয়া বিক্ৰম দেই৷ কলেজৰ খাচ দোস্ত৷
: নমস্কাৰ৷

বিক্ৰমেও প্ৰতি নমস্কাৰ দিলে৷ সাধাৰণ কথা বাৰ্তা হোৱাৰ পিছত মোৰ পত্নীক সুধিলে,

: আপোনাৰ মাৰ ঘৰ ক'ত পিছে?
: তেজপুৰ৷

তেজপুৰ৷ এখন্তেক ভাবি বিক্ৰমে মোক ক'লে,

: সেইদিনা আমাৰ লগৰ ৰিদিপক পাইছিলো,আজিকালি সি তেজপুৰত থাকে নহয়৷ জাননে নাই?
: অ, গম পাওঁ৷ ফেচবুকত তাৰ লগত কথা হয় মাজে মাজে৷
: ৰিদিপে সেইদিনা ক'লে, আমাৰ লগৰ অমিতাভে বোলে তেজপুৰত বিয়া কৰাইছে৷

বেণ্ডপাৰ্টী বাজি উঠিল৷ ভাগ্য ভাল মোৰ পত্নীয়ে পিছফালে খুকখুককৈ মৰা হাঁহিটো বিক্ৰমে নুশুনিলে৷