অতনু আছিল সামাজিক৷
হৈ পৰিল অসামাজিক৷
আছিল কবিতাৰ ঘোৰ বিৰোধী৷
হৈ পৰিল বিমূৰ্ত প্ৰেমৰ কবিতাৰ নিয়মিত লেখক৷
আছিল নাৰীবিদ্বেষী৷
হৈ পৰিল ঈষৎ নাৰীবাদী৷
অতনু এক ভয়াবহ ব্যাধিত আক্ৰান্ত- প্ৰেম!!!
অতনুৱে আজিকালি ফেচবুকত প্ৰেমৰ টুকুৰা টুকুৰ ষ্টেটাছ দিয়ে৷ দিয়ে নামবিহীন কোনোবাক উদ্দেশ্যি ৰোমান্টিক চিঠি৷ গভীৰ ৰাতি হোষ্টেলক চাদত তাক প্ৰায়েই ফিচফিচাই কোনোবাৰ সৈতে ফোনত কথা পাতি থকা দেখা যায়৷ আজিকালি সি নিজৰ ফোনটো কোনোপধ্যেই বেলেগক এটা মূহুৰ্তৰ বাবেও নিদিয়ে৷
অতনুৰ এই আকস্মিক পৰিৱৰ্তন অপৰ্ণাৰ চকুৰ পৰা সাৰি নাযায়৷ সাৰি যোৱাৰ কোনো কথায়েই নাছিল৷ তাইটো কলেজৰ সেই প্ৰথম দিনটোৰ পৰা সেই জধলাটোৰ প্ৰেমত নিমজ্জিত৷
কেতিয়াও পিছে তাক কোৱা হোৱা নাই৷
ঘৰত যে নামানিব সেয়া নহয়৷
হয়তো মানিব৷
পিছে অতনুৱে যদি নামানে??
যদি দুয়োৰে বন্ধুত্ব শেষ হৈ যায়৷
অতনু অপৰ্ণাৰ যিমান ভাল বন্ধু, তাতকৈ হাজাৰগুণ অপৰ্ণা অতনুৰ বন্ধু৷ সি কি খাই ভাল পায়, কি পিন্ধে, কিয় কলেজলৈ অহা নাই, সকলো খবৰেইটো ৰাখে তাই৷
পিছে সিহে....... হয়তো জানিও নজনা ভাও ধৰি থাকে৷
- অতনু তোৰ কি হৈছেনো? কিয় এনেকৈ থাক তই???
- কি হৈছে মোৰ? ঠিকেইটো আছো৷
- তই কোনোবাৰ প্ৰেমত পৰিছ?
- ধুৰৰ৷
পূৰ্ব নিৰ্ধাৰিত প্লেন অনুসৰি মনোজে অতনুৰ ফোনটো লৈ দৌৰ মাৰে৷ অতনুৱে কিবা বুজি উঠাৰ আগতেই ফোনটো গোটেই গ্ৰুপৰ কব্জাত৷
"9706007524"
এই নম্বৰটোতেই ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পাতে অতনুৱে৷ শ শ মেছেজৰ আদান প্ৰদান৷
অতনু ধৰা পৰি যায়৷ সকলোৰে হেঁচাত সৈ কাঢ়িবলৈ বাধ্য হয়, প্ৰেমত পৰিছে সি৷
বাসৱী, এৰা বাসৱী তাইৰ নাম৷ যোৰহাট ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজৰ ফাইনেল ছেমিষ্টাৰৰ ছাত্ৰী৷ ফেচবুকতেই চিনাকী৷
অপৰ্ণাৰ অন্তৰে কান্দি উঠে৷ তাই অতনুৰ ভাল হোৱাটোৱেই সদায় কামনা কৰে৷ হলেও বাসৱীৰ প্ৰতি অন্তৰৰ কোনো এটা কোণত ইৰ্ষা জাগি উঠে তাইৰ৷
আজি অতনুৰ সেই আকাঙ্খিত দিন।
হয়তো অপৰ্ণাৰ বাবে সেই অতি অনাকাঙ্ক্ষিত দিন৷
আবেলি চাৰিটা বজাত দুয়ো অতনুৰ কলেজৰ মেইন গেইটৰ সন্মূখতেই লগ হ'ব৷
অতনু ৰৈ আছে কমাৰ্চ কলেজৰ গেইটৰ সন্মূখত৷
তিনিঘন্টা পাৰ হৈ গ'ল৷ সন্মূখৰ দোকানখনৰ পৰা অপৰ্ণা আগুৱাই আহিল৷
- তাই চাগে নাহিব অতনু৷
- জানো৷
- জান?? কেনেকৈ??
- মোৰ কপালেই বেয়া৷ কোনেও মোক ভাল নাপায় অ'৷ তাইৰ মবাইলো অফ৷
লাহে লাহে সকলো গোট খালে৷ কাৰো কথা নুশুনি সেই ৰাতি বাৰটালৈ অতনু তাইৰ আপেক্ষাত তাতেই থিয় হৈ ৰ'ল৷
তিনি দিন কলেজলৈ নাহিল সি৷ ফোন অফ, হোষ্টেলটো নাই অতনু৷
তিনি দিনৰ শেষত অপৰ্ণাৰ ফোনত বহু আকাঙ্খিত ফোনটো আহিল৷ এই বিশেষ ৰিংটোনটো তাইৰ ফোনত কমেই বাজে৷ কিন্তু যেতিয়া বাজে তেতিয়া অপৰ্ণাৰ সমগ্ৰ পৃথিৱীখনত বৃষ্টিৰ ঢল নামে৷
- অতনু তই ক'ত? সকলোৱে ইমান বিছাৰি আছে তোক৷
- আজি ৰাতি মই যোৰহাট যাম৷ তাইক এবাৰ সুধিম কিয় তাই এনেকুৱা কৰিলে৷
অপৰ্ণাৰ মনে বাৰে বাৰে কলে, তই নাযাবি৷ তই মোৰ বুকুৰ মাজত আহ৷ এবাৰ কেৱল চা কিমান ভাল পাওঁ তোক৷
মুখেৰে ক'লে, যা৷
- দুটা টিকট কাটিছো৷
- দুটা? আৰু কোন যাব?
- তই৷
- মই??
তাই ঘৰত কি বুলি মেনেজ কৰিলে সেয়া জনাৰ আমাৰ বিশেষ দৰকাৰ নাই৷ বৰ্তমান এইখিনি জানি থোৱা ভাল যে বাছৰ ভিতৰত অতনু অপৰ্ণাৰ কান্ধত ঢলি পৰিছিল৷
আৰু জানি থব পাৰে যে, অপৰ্ণাই তাক আতৰাই দিয়াৰ কোনো চেষ্টা নকৰিলে
***
- নাই ভাইটি, ইয়াত বাসৱী নামৰ কোনো নাথাকে৷
- নাই, আমাৰ বেটছত বাসৱী নামৰ কোনো ষ্টুডেন্ট নাই৷ আপুনি বাসনাৰ কথা কৈছে নেকি?
***
চাহদোকানখনত বহি আছে অতনু, কাষত অপৰ্ণা৷
- কি কৰো এতিয়া অপৰ্ণা?
- কি কৰিবি? বাসৱীক দেখোন বিছাৰিয়েই নাপালো৷
- তাকেই অ'৷
- তাই কিয় তোক মিছা ক'লে?
- একো ধৰিবই পৰা নাই অ'৷
- তই তাইক বহুত ভাল পাইছিলি ন'?
- এতিয়াও পাওঁ৷
তাৰপিছত বহুসময় কথা নাই৷
- তাই হয়তো আহিছিল৷ মোক দেখি পছন্দ নোহোৱা বাবে গুছি গ'ল৷
- হ'বই নোৱাৰে৷ তোক পচন্দ নকৰাৰ কোনো প্ৰশ্নই থাকিব নোৱাৰে৷
- মোক কোনেও ভাল নাপায় অ'৷
- পায়৷
- কোনে?
- আছে এজনী, তোৰ ওচৰতেই থাকে৷ তইহে চিনি নাপাৱ৷
- কোন অ'? ধৰিব পৰা নাই৷
অপৰ্ণাই কিবা ক'বলৈ মুখ মেলোতেই অতনুৱে হঠাৎ পকেটৰ পৰা ফোনটো উলিয়াই ধৰিলে৷
অলপ সময় পিছত ফোনটো ৰাখি বাহিৰত থিয় হ'ল অতনু৷ চকু মুখত উত্তেজনাৰ চিন স্পষ্ট৷
- বাসৱীয়ে ফোন কৰিছিল৷ তাইৰ আজি বিয়া৷ মাক দেউতাকে জোৰ কৰি ডাক্টৰ এজনৰ লগত তাইৰ বিয়া ঠিক কৰিছে৷
"প্ৰজাপতি বিবাহ ভৱন"৷
অতনুৰ বাহিৰে বেলেগ কোনোবাই তাইক স্পৰ্শ কৰাৰ কথাও তাই ভাবিব নোৱাৰে৷ অতনু নাহিলে তাই আত্মহত্যা কৰিব৷
- ৰিক্সা....
অতনুৰ চিঞৰত ৰিক্সা ৰৈ গ'ল৷ উঠিয়েই অপৰ্ণাই ক'লে,
- প্ৰজাপতি ভৱনলৈ বলা৷
****
দৌৰি বিয়াঘৰত সোমাল দুয়ো৷
দৰা কইনা ষ্টেজত বহি আছে৷ অতনুৱে কাকো কেৰেপ নকৰি দৌৰি গৈ কইনাৰ হাতত ধৰি ক'লে,
- বাসৱী, আই লাভ ইউ৷ বলা আমি যাওঁগৈ৷
- বাসৱী, আই লাভ ইউ৷ বলা আমি যাওঁগৈ৷
গোটেই বিয়াঘৰ স্তব্ধ হৈ গ'ল৷ কইনাই লাহে লাহে ক'লে,
- আপোনাৰ কিবা ভুল হৈছে৷ মোৰ নাম আইভীহে৷
অপৰ্ণাই অতনুক টানি কাষলৈ লৈ আহিলে৷ ষ্টেজৰ পিছফালে ডাঙৰ ডাঙৰকৈ লেখা,
:: SAMUDRA WEDS IVY ::
:: SAMUDRA WEDS IVY ::
- অতনু ইয়াত কোনো বাসৱী নাই৷ তোৰ কিবা ডাঙৰ ভুল হৈছে৷ বাহিৰলৈ ব'ল৷
হঠাৎ কোনোবাই যেন তাইক নাম ধৰি মাতিলে৷ এবাৰ ঘূৰি চালে তাই৷ কোনো নাই, হয়তো ভুল শুনিলে তাই৷
আৰু নৰল অপৰ্ণা৷ সকলোৰে মাজেৰে অতনুক টানি আনি বাহিৰৰ চাহদোকান এখনত বহিল দুয়ো৷
- চাহ খাবি?
- নাখাও৷
- চিগাৰেট?
- বিস্কুট?
- নাহ৷
- ভাইটি, দুটা গাখীৰ দিয়া চাহ দিবা৷
অলপ ৰৈ তাই আকৌ আৰম্ভ কৰিলে,
- তোৰ মনত আছেনে আমি তোৰ মবাইল কাঢ়ি লৈ তোৰ কল, মেছেজ ডিটেইল চাইছিলো৷
- হুমম৷
- সেই নম্বৰটো কাৰ নামত আছে তই জাননে?
- কাৰ?
- বাবুল ৰয়৷ বাবুল ৰয় কোন জান নহয়?
- কোন?
চাহৰ কাপত চুমুক দি অপৰ্ণাই ক'লে,
- তহতৰ হোষ্টেলৰ ৰান্ধনী৷ এতিয়া প্ৰশ্ন হৈছে তই বাবুলৰ লগত কিয় ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পাতিবি৷ তই গে নেকি?
মুৰ তল কৰি অতনু বহি আছে৷
- মই এয়াৰচেলৰ অফিচত গৈ গোটেই খবৰ লৈছো৷ সেই নম্বৰটোৰ পৰা কেৱল তোলৈ ফোন, মেছেজ আহে৷ চা অতনু মই কোনো ডিটেকটিভ নহয়, কিন্তু ইমানখিনি ময়ো বুজি পাওঁ৷ তই বাবুলৰ চিমখন ব্যৱহাৰ কৰি আছ৷
অতনু নিশ্চুপ।
- তোৰ এই বলিয়ালিৰ বিষয়ে মই আগতেই আন্দাজ কৰিছিলো৷ তথাপিও মই কিয় তোৰ লগত আহিছো জাননে?
কিয়?
- তোৰ মানসিক সমস্যাটো কিমান গম্ভীৰ তাক জানিবলৈ তই এটা মস্ত চাইকো অতনু৷ বাসৱী নামৰ কোনো নাই৷ বাসৱী তোৰ উৰ্বৰ মস্তিস্কৰ কল্পনা৷ তই এটা মোবাইলেৰে ফোন কৰি এটা ৰিচিভ কৰ৷ নিজেই নিজকে মেচেজ দি থাক৷
অতনুৱে যেন কথা কোৱাৰ শক্তি হেৰুৱাই পেলাইছে৷
- বিবাহ ভৱনলৈ তোক কোনেও মতাই নাছিল৷ তথাপি তই এইখন নাটক কৰিলি৷ কিয় অতনু কিয়??
তই হয় এটা মস্ত চাইকো নহ'লে ডাঙৰ এক্টৰ৷ চাইকো হ'লে তোক ভাল কৰিব পৰা যাবও পাৰে, কিন্তু অভিনেতা হ'লে? কিয় কৰি আছ এইবোৰ অতনু?? কিয়??
- যদি মই কওঁ তোৰ ওচৰত বহি এই অসম্ভৱ মূহুৰ্ততো এনেকৈ উপভোগ কৰাৰ বাবে৷
অপৰ্ণাৰ হাতৰ পৰা চাহৰ কাপ পৰি ভাঙি গ'ল৷
- সঁচা কৈছ?
-হুম।
- তই সঁচাকৈয়ে মোক...?
- মে বি।
- মে বি মানে কি?
- মে বি মানে মে বি।
- অই, বান্দৰামি নকৰিবি।
- বান্দৰামি কৰা নাই৷ চাব খুজিছিলো মোৰ দৰে পাগল এটাক তই সহ্য কৰিব পাৰ নে নাই৷
***
পৰবৰ্তী দিনবোৰ অপৰ্ণাৰ বাবে সপোনৰ দৰে হ'ল৷ তাইৰ সপোনে পূৰ্ণতা পাইছে৷ পিছে তাইৰ স্বপ্নভঙ্গ হ'বলৈ বেছিদিন নালাগিল৷
কাৰণ.....? অতনু৷
কিমান সপোন দেখিছিল তাই অতনুক লৈ৷ গোটেই জীৱন একেলগে কটোৱাৰ অঙ্গীকাৰ কৰিছিল দুয়ো৷
প্রথম কেইদিন ভালেই চলিছিল।
ফোন, মেছেজ, আউটিং.....
কিন্তু তাই মন কৰিলে মাজে মাজে অতনুৰ মন কোনো কাৰণ অবিহনে বেয়া হৈ যায়৷ তাই প্ৰথম ধৰিব পৰা নাছিল অতনুৰ হৈছে কি৷ তাক সুধিলেও একো নকয় সি৷ দিনে দিনে অতনুৱে যোগাযোগ কমাই আনিবলৈ ধৰিলে৷
সম্পর্কৰ বান্ধোন লাহে লাহে ছিঙিবলৈ ধৰিলে৷
হঠাৎ এদিন অপৰ্ণাই দেখিলে, অতনু ফোনত ব্যস্ত৷ মুখত এক অপাৰ্থিৱ হাঁহি৷ চাৰিওফালে কি চলি আছে অতনুৱে গমেই নাপায়৷
খপককৈ কিবা চিন্তা কৰি অতনুৰ পৰা ফোনটো টানি লৈ যায় তাই৷
বাসৱী!!!
আগৰ দৰেই সেইমুৰত কোনো নাই৷ আহত বাঘিনীৰ দৰে গৰ্জি উঠি ফোনটোক দুৰলৈ দলিয়াই ঘৰলৈ লৰ মাৰে তাই৷
আৰু অতনু?? কল্পনাৰ বাসৱীক সেইদিনা বিয়াঘৰৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰিব নোৱাৰি অনুতাপত দগ্ধ সি৷
তাৰ হৃদয়ত এতিয়াও কেৱল বাসৱী!!
পিছদিনা কলেজলৈ আহোতে দেউতাকৰ মাতত থমকি ৰয় অপৰ্ণা৷
- কি কৰে ল'ৰাটোৱে?
দেউতাকে শূণ্যত তৰোৱাল ঘূৰোৱা মানুহ নহয়৷ কথা লুকুৱাই লাভ নাই বুলি জানি তাই লাহকৈ মাত দিলে,
- পঢ়ে, মোৰ লগত একেলগে৷
- ক'ত থাকে?
- গোৱালপাৰাৰ ল'ৰা৷ ইয়াতে হোষ্টেলত থাকি পঢ়ে৷
- মই খবৰবোৰ পাইছো৷ ক্লাছমেটক ভাল পোৱাটোত মোৰ বিশেষ আপত্তি নাই৷ কিন্তু পাগল এটাক ভাল পোৱাটোত মোৰ আপত্তি আছে৷
- সি পাগল নহয় দেউতা৷ অলপ মানসিক সমস্যা থাকিলেই জানো তাক পাগল বুলি ক'বা?
- যাৰ কোনো অস্তিত্বই নাই তাৰ সৈতে ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পতা তাৰমানে তোৰ মতে পাগলামি নহয়?
অপৰ্ণাক বুকু ঢপঢপাবলৈ ধৰিলে৷ দেউতাকে ভালকৈয়ে খবৰ লৈছে৷ তাই যোৰহাট যোৱা কথাটো জানে যদি সৰ্বনাশ৷
- তই সোনকালে সেই পাগলটোৰ লগত সম্পৰ্ক চেদ কৰ মাজনী৷ তোৰ বাবে এটা খুব ভাল বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ আহিছে৷
- কি???
- অ' মোৰ কলিগৰ চিনাকী ল'ৰা৷ অইলত কৰে৷ তোৰ মা আৰু মই ইতিমধ্যে খাটাং কৰিছো৷ তই ল'ৰাটোক কাইলৈ এবাৰ লগ কৰিবি৷
অপৰ্ণাৰ মুৰত তেতিয়া ভাগি পৰিছে সমগ্ৰ আকাশ৷
- দেউতা প্লিজ!!!
- মই তোৰ বেয়া হোৱাটো নিবিচাৰো৷ যি ভাবিছো৷ সেই পাগলটোৰ কথা ভাবিবলৈ বাদ দে৷
- তাৰ পিছত কন্দা- কটা, মৰম, গালি গালাজৰ এক অধ্যায়৷
কৰিশ্মা কাপুৰ, আয়েশা ঝুলকাৰ চিনেমাৰ যুগ পাৰ হৈ যোৱা বাবেই চাগে অপৰ্ণাৰ কলেজ যোৱা বন্ধ কৰা নহ'ল৷ ল'ৰাৰো পঢ়া শুনা কৰা ছোৱালী পচন্দ৷ গতিকেই তাই কলেজ যোৱাত কোনো বাধা নাপালে৷ কলেজ গৈয়েই তাই অতনুক সকলো খুলি কলে৷
- ল'ৰাটো ভাল৷ বিয়া পাতি পেলা৷
- কি?
- কলো যে বিয়াখন পাতি পেলা৷ ভাল ল'ৰা৷ মইতো চাইকো এটা৷
- ফাল্টু কথা বন্ধ কৰ৷ তোক এৰি মই জীয়াই থাকিব নোৱাৰো৷
- এনেয়েও সদায়ৰ বাবে জীয়াই নাথাক৷ এদিনটো মৰিবিয়েই৷
- উফফফ, তোক কথা কোৱাই ভুল৷
- আচ্ছা আচ্ছা, আৰু ফটুৱামি নকৰো৷
তাৰ পিছত চান্দমাৰী অভাৰব্ৰীজত দুঘন্টাৰ আলোচনা৷
পৰহি দুয়ো ঘৰ এৰি পলাব৷ অপৰ্ণাৰ তেজপুৰত থকা বান্ধৱীজনীৰ ঘৰত গৈ দুয়ো প্ৰথম উঠিবগৈ৷ তাৰ পিছত বাকী দেখা যাব৷
টিকট কটা হ'ল৷ প্লেনমতে অপৰ্ণা আগদিনাই সন্ধিয়া বান্ধৱী এজনীৰ ঘৰলৈ থকাকৈ গুছি গ'ল৷ অৱশ্যেই মাকৰ পাৰ্মিচন লৈ৷
বাছ পিছদিনা পুৱা পাঁচটাত৷ গোটেই ৰাতি তাইৰ টোপনি নাহিল৷ অতনুৱে দহবাৰমান ফোন কৰিলে৷ সি খুউব এক্সাইটেড৷
গোটেই ৰাতি সাৰে থকা বাবেই চাগে পুৱতি নিশা চিলমিলকৈ টোপনি আহিল তাইৰ৷ সপোনত দেখিলে এটা সুন্দৰকৈ সজোৱা কোঠাত কেৱল দুয়ো৷ এটা সময়ত অতনুৱে অপৰ্ণাক নিজৰ বুকুৰ মাজলৈ টানি নিলে৷ তাই বাধা নিদিলে৷ তাইক সাবটি লৈ অতনুৱে পৰম আবেগেৰে কবলৈ ধৰিলে,
- বাসৱী, মোৰ বাসৱী.....
- বাসৱী, মোৰ বাসৱী.....
টোপনিৰ পৰা খকমককৈ সাৰ পাই উঠিল অপৰ্ণা৷ ঘামি জামি তাই একাকাৰ৷ তাৰ পাছত বহুত চিন্তা ভাৱনা কৰি মোবাইলটো অফ কৰি টোপনি যাবলৈ যত্ন কৰিলে তাই৷
শান্তিৰ টোপনি৷
***
পাঁচটা ত্ৰিশ৷ মানুহে গালি গালাজ কৰি অতনুক অতীষ্ঠ কৰি তুলিছে৷ অপৰ্ণাৰ বাবে আৰু আপেক্ষা কৰিলে অতনু, ড্ৰাইভাৰ, কণ্ডাক্টৰ সকলোৱে পাব্লিক ধুলাই খোৱাৰ চান্স ক্ৰমাৎ বাঢ়ি আহিছে৷
পাঁচটা ত্ৰিশ৷ মানুহে গালি গালাজ কৰি অতনুক অতীষ্ঠ কৰি তুলিছে৷ অপৰ্ণাৰ বাবে আৰু আপেক্ষা কৰিলে অতনু, ড্ৰাইভাৰ, কণ্ডাক্টৰ সকলোৱে পাব্লিক ধুলাই খোৱাৰ চান্স ক্ৰমাৎ বাঢ়ি আহিছে৷
অতনুৱে অসংখ্য যোগ এক বাৰ তাইৰ নম্বৰটো ডায়েল কৰিলে৷
চুইটচড্ অফ৷
অতনুৱে আকৌ ডায়েল কৰিলে৷ এইবাৰ বাসৱীক৷
ৰিং হ'ল৷ অতনুৱে পকেটৰ পৰা আনটো ফোন উলিয়ালে৷ ভাঁহি আহিল, 'অতনু কলিং'!!!
সেউজীয়া বুটামটো টিপি দিলে অতনুৱে৷
- কি কৰিছা বাসৱী?
কোনো উত্তৰ নাই৷
- মোৰ কথা ভাবি আছা?
উত্তৰ নাই৷
- তাই মোক ঠগালে জানা৷ ঠিকেই কৈছিলা তুমি৷
সেইফালে আকৌ নীৰৱতা৷
- বাসৱী!!
উত্তৰ নাই৷
- একো নোকোৱা কিয়? কিয় এনেকুৱা কৰিছা? মোক এভইড কৰিছা তুমিওঁ?
গাড়ীখন গৈ এখন দলঙৰ ওপৰত উঠিল৷ বাছ চলিছে৷ তলত দলং খন৷ তাৰ তলত পানী৷
অতনুৱে বিৰবিৰালে,
- তোমাক বহুত ভাল পাওঁ বাসৱী৷ বহুত!!
- তোমাক বহুত ভাল পাওঁ বাসৱী৷ বহুত!!
পুলিচ আহি অতনুৰ দুয়োটা মবাইল সি বহা চিটতেই পালে৷ কানেকচন তেতিয়াওঁ অন কৰা৷ কেৱল অতনু হেৰাই গৈছিল পানীৰ মাজত৷
***
অতনুৱে আত্মহত্যা কৰিছে৷
অতনুৱে আত্মহত্যা কৰিছে৷
অপৰ্ণাই এই খবৰ শুনিলে প্ৰচণ্ড শোকত ভাগি পৰিব৷ অনুতাপত দগ্ধ হৈ পৰিব৷ হাজাৰ হলেও তাইৰ প্ৰতাৰণাৰ বাবেই সি এই পৃথিৱীৰ মায়া এৰি গুছি গ'ল৷
আচৰিতভাৱে তেনেকুৱা একো নহ'ল৷
এক অদ্ভুত স্বস্তি অনুভৱ কৰিলে তাই৷
*****
আন্দামানৰ অপৰুপ সৌন্দৰ্য্যত অপৰ্ণা আপোনপাহৰা৷ হনীমুনৰ বাবে সিঁহত আহিছে৷ এক নতুন পৃথিৱী আৱিষ্কাৰৰ আনন্দত সকলো দুখ, কষ্ট, অনুতাপ পাহৰি গ'ল তাই৷
নিশাৰ এক নীবিড় মূহুৰ্তত অপৰ্ণাই বিৰবিৰাই উঠিল,
- অতনু, অতনু!!
- অতনু, অতনু!!
একেজাপে তাইৰ পতি বিছনাৰ পৰা উঠিল৷
- অতনু কোন?
উত্তৰ হ'ব লাগিছিল কোনো নহয়৷
উত্তৰ আহিল, যাক মই ভাল পাইছিলো৷ এতিয়াও সমানেই ভাল পাওঁ৷
গোটেই ৰাতি তাইৰ পতি বিজয়ে বাৰাণ্ডাত পায়চাৰি কৰি কটালে৷
অতনু বিষয়ক আৰু কোনো কথাই নহ'ল দুয়োৰে মাজত৷
ঘূৰাৰ দিন আগুৱাই দিয়া হ'ল৷ বিমানত হঠাৎ বিজয়ৰ হাতত ধৰি অপৰ্নাই ক'লে,
- মোৰ ভুল হৈ গৈছিল৷ মোক ক্ষমা কৰি দিয়া৷ গোটেই ভুল মোৰ৷ এবাৰলৈ ক্ষমা কৰি দিয়া মোক৷
- মোৰ ভুল হৈ গৈছিল৷ মোক ক্ষমা কৰি দিয়া৷ গোটেই ভুল মোৰ৷ এবাৰলৈ ক্ষমা কৰি দিয়া মোক৷
বিজয় নিশ্চুপ।
- অতনু মোৰ ক্লাচমেট আছিল৷ সি ভাল পাইছিল বাসৱীক৷ কিন্তু সমস্যাটো হ'ল বাসৱী নামৰ কোনো ছোৱালীৰ অস্তিত্ব নাছিল৷ তাই কেৱল আছিল তাৰ এক কল্পনা৷
বিজয়ক প্ৰথমবাৰৰ বাবে আগ্ৰহী যেন দেখা গ'ল৷
- অতনুৱে কল্পনাতেই খবৰ পালে তাইৰ বিয়া ঠিক হৈছে৷ বিয়াঘৰৰ পৰা তাইক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ সি গ'ল, লগত মই৷ বিয়াঘৰত গৈ কইনাৰ হাতত ধৰি সি টানিবলৈ সাঁজু৷ অথচ কইনাই তাক নিচিনেই৷ কইনাৰ যে কোনো অস্তিত্বই নাই৷ সেয়া কেৱল তাৰ খেয়ালী মনৰ কল্পনা৷
- অদ্ভুত।
প্ৰথমবাৰলৈ বিজয়ে কিবা ক'লে৷
তাৰ অসহায় অৱস্থাই মোক লাহে লাহে তাৰ প্ৰতি আকৃষ্ট কৰে৷ কিন্তু শেষত মই নিজৰ ভুল বুজি পালো৷ আমি দুয়ো পলোৱাৰ কথা আছিল৷ কিন্তু মই শেষত আতৰি আহিলো৷ কিয় জানা?
- কিয়?
- কাৰণ সি তাইক একেবাৰেই পাহৰিব পৰা নাছিল৷ বাৰে বাৰে বুজোৱাৰ পিছতো সি সেই কাল্পনিক বাসৱীৰ সৈতে সম্পৰ্ক ৰাখি গৈছিল৷ ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পাতে, কিন্তু সেইপাৰে নাথাকে কোনো৷
- কি চাইকো৷ আচৰিত৷
বিজয় লাহে লাহে নৰম হ'বলৈ আৰম্ভ কৰিছে৷
- চাইকো বাবেই তুমি তাৰ লগত গুছি নগলা?
- নহয়৷ মই নগলো কাৰণ ভালপোৱাত প্ৰতিদানৰ দৰকাৰ৷ অতনুৱে মোক কোনোদিন ভাল নাপালে৷ ভৱিষ্যতেও নাপালেহেতেন৷ বাসৱী তাৰ প্ৰেম আছিল৷ মোক এনেকুৱা কোনোবা এজনৰ দৰকাৰ যি চিৰজীৱন মোকেই ভাল পায়, কেৱল মোক৷
- মই সেইজন হৈ দেখুৱাম অপৰ্ণা৷ মোক এটা সুঁযোগ দিয়া৷
প্ৰয়োজনতকৈ বেছি আবেগিক হৈ পৰিল বিজয়৷
***
- অতনু এতিয়া ক'ত?
- অতনু এতিয়া ক'ত?
মুখখন অন্যফালে ঘুৰাই দি অপৰ্ণাই কলে,
- ঢুকাইছে৷
- ঢুকাইছে? কেনেকৈ??
- আত্মহত্যা৷ বাছৰ খিৰিকীৰে নদীত জপিয়াইছিল৷
- অহ!
- সেই বাছখনত ময়ো যোৱা কথা আছিল, কিন্তু শেষত মই নগলো৷ হয়তো সেইবাবেই......
কথাখিনি শেষ কৰিব নোৱাৰিলে তাই৷
কথাখিনি শেষ কৰিব নোৱাৰিলে তাই৷
কোনো ভাব প্ৰকাশ নকৰাকৈ শুনি গলেও মনে মনে স্বস্তি অনুভৱ কৰিলে বিজয়ে৷
***
- তুমি এতিয়াই ঘৰলৈ আহা৷
- তুমি এতিয়াই ঘৰলৈ আহা৷
- এতিয়া? এতিয়া মই অফিচত, অলপ জৰুৰী কাম আছে৷ কোৱাচোন কি হৈছে৷
- সেইবোৰ মই নাজানো৷ এতিয়াই আহা৷
- কিন্তু কিয়?
- আহিবা নে কোৱা?
- অপৰ্ণা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰা অফিচত বহুত কাম৷ অলপ সোনকালে যাম বাৰু৷
ফোনটো কাটি গ'ল৷ বিজয়ে আকৌ ডায়েল কৰি চালে৷ ফোনটো বন্ধ৷
আনদিনাতকৈ অলপ সোনকালে ঘৰলৈ উভতিল বিজয়৷ বিজয়ক দেখিয়েই হুকহুকাই কান্দি উঠিল অপৰ্ণা৷
- নাকান্দিবা অপৰ্ণা৷ আহিছো দেখোন সোনকালে৷ কি হৈছে কোৱাচোন৷
- নাকান্দিবা অপৰ্ণা৷ আহিছো দেখোন সোনকালে৷ কি হৈছে কোৱাচোন৷
বিজয়ক সাবটি হুকহুকাই কান্দিবলৈ ধৰিলে অপৰ্ণাই৷
- অতনু মোৰ বাবেই মৰিল৷ মই সেইদিনা তাৰ লগত গুছি যাব লাগিছিল৷ মোৰ ডাঙৰ ভুল হৈ গ'ল৷
- অতনু মোৰ বাবেই মৰিল৷ মই সেইদিনা তাৰ লগত গুছি যাব লাগিছিল৷ মোৰ ডাঙৰ ভুল হৈ গ'ল৷
এটা যেন কুৎসিত, ঘৃণনীয় প্ৰানীক বুকুৰ মাজত আকোৱালি আছে, তেনেকুৱা ভাব হ'ল বিজয়ৰ৷
কোন এই অতনু? অপৰ্ণাই কিবা লুকুৱাইছে নেকি? গোটেইখিনি নজনালৈ বিজয়ে শান্তি নাপাব৷ এই মূহুৰ্তত তেনেকুৱাই অনুভৱ হ'ল তাৰ৷
শহুৰৰ ঘৰৰপৰা অতনুৰ বিষয়ে কোনো সন্তোষজনক খবৰ পোৱা নগ'ল৷ কিবা যেন লুকুৱাব খুজিছে বিজয়ৰ পৰা৷
বন্ধু মহলতো একেই৷ অতনুৰ কথা সুধিলে সকলৱে কিবা ইতস্তত বোধ কৰে৷
অৱশেষত অপৰ্ণাৰ ক্লাছমেট ভাৰ্গৱে সকলো কথা খুলি ক'লে৷
অৱশেষত অপৰ্ণাৰ ক্লাছমেট ভাৰ্গৱে সকলো কথা খুলি ক'লে৷
***
ৰাতি বাৰটা বাজিছে৷ বিজয়ে একেৰাহে অপৰ্ণাক চাই আছে৷
- এনেকৈ চাই আছা যে? কি হ'লনো?
- এনেকৈ চাই আছা যে? কি হ'লনো?
- তুমি অতনুক কিমান ভাল পাইছিলা?
- আজি হঠাৎ অতনুৰ কথা যে? অতনু এটা অতীত৷ মই আগতেই কৈছো সেয়া মোৰ ভুল আছিল৷
- ভুল- শুদ্ধ বাদ দিয়া৷ মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিয়া৷ ভাল পাইছিলানে নাই৷
- পাইছিলো৷
- চিওৰ?
- হুম।
- অতনুৰ ৰোল নম্বৰ কিমান আছিল?
- ৰোল.......ঠিক মনত নাই৷ ২৭ বা ৩৭ হ'ব৷ কিয় সুধিলা?
- তাৰ দেউতাকে কি কৰিছিল?
- কিবা অফিচ এটাত চাকৰি কৰিছিল৷
- শেষৰ পৰীক্ষাটোত তাৰ পাৰ্চেন্টেজ কিমান আছিল?
- ৭৩%৷
- তাৰ কোনখন হাতত সৰুতে অপাৰেচন হৈছিল?
- সোঁহাতত৷
- তাৰ চুলি কিমান দীঘল আছিল?
- কান্ধত পৰা আছিল৷
- তাৰ ৰোল নম্বৰ কিমান আছিল?
- ৩২৷
লাহেকৈ পকেটৰ পৰা কাগজ এখন ওলালে বিজয়ে৷
- ৰোল নম্বৰ ২৭ জয়দীপৰ, ৩৭ কৌশিকৰ আৰু ৩২ বিশালৰ৷ অতনুৰ ৰোল নম্বৰ কিমান জানা?
লাহেকৈ পকেটৰ পৰা কাগজ এখন ওলালে বিজয়ে৷
- ৰোল নম্বৰ ২৭ জয়দীপৰ, ৩৭ কৌশিকৰ আৰু ৩২ বিশালৰ৷ অতনুৰ ৰোল নম্বৰ কিমান জানা?
- কিমান?
- শূন্য৷ তোমাৰ লগত অতনু নামৰ কোনো ল'ৰা পঢ়ায়েই নাছিল অপৰ্ণা৷
- কি???
- হয় অপৰ্ণা৷ ক'বলৈ টান লাগিলেওঁ অতনুৰ বিষয়ে তুমি কোৱা পাগলামিবোৰৰ আছল চিকাৰ আছলতে তুমি৷
অপৰ্ণাৰ চকু মুখে ফুটি উঠিছ চূড়ান্ত অবিশ্বাস আৰু অস্বস্তি৷
- হ'বই নোৱাৰে৷ মই অতনুক কিয় কল্পনা কৰিবলৈ যাম?
অপৰ্ণাৰ চকু মুখে ফুটি উঠিছ চূড়ান্ত অবিশ্বাস আৰু অস্বস্তি৷
- হ'বই নোৱাৰে৷ মই অতনুক কিয় কল্পনা কৰিবলৈ যাম?
- ময়ো নাজানো৷ হয়তো তুমি সদায় মনৰ মাজত ড্ৰীম বয়ৰ ছবি এখন লৈ ফুৰিছিলা, যি বাস্তৱ জীৱনত কেতিয়াওঁ তোমাৰ জীৱনলৈ নাহিল৷ তোমাৰ সকলো বান্ধৱীৰেই বয়ফ্ৰেইণ্ড আছিল, তোমাৰ বাহিৰে৷ হয়তো অজানিতে তোমাৰ মনতো জাগিছিল প্ৰেমৰ অতৃপ্ত বাসনা৷ হয়তো এইবোৰেই জন্ম দিছিল অতনুৰ, যাৰ প্ৰকৃততে কোনো অস্তিত্বই নাই৷
কিছুসময়ৰ নীৰৱতাৰ অন্তত অপৰ্ণাই মাত দিলে,
- তাৰমানে অতনুৰ সমস্যাবোৰত মইহে আক্ৰান্ত??
কান্দিবলৈ ধৰিলে তাই৷
কিছুসময়ৰ নীৰৱতাৰ অন্তত অপৰ্ণাই মাত দিলে,
- তাৰমানে অতনুৰ সমস্যাবোৰত মইহে আক্ৰান্ত??
কান্দিবলৈ ধৰিলে তাই৷
- নাকান্দিবা অপৰ্ণা৷ তোমাক মই বহুত ভাল পাওঁ৷ ৰাজৰাণী কৰি ৰাখিম তোমাক৷ তুমি এই কল্পনাৰ ৰাজ্যৰ পৰা ওলাই আহা৷
***
লাহে লাহে পৰিস্থিতি স্বাভাৱিক অৱস্থালৈ ঘূৰি আহিল৷
এমাহ পিছত৷ বিজয়ে বাৰে বাৰে কলিং বেল বজোৱাৰ পিছত অপৰ্ণাৰ কোনো সাৰিশব্দ নাই৷ শেষত উপায় নাপায় এক্সট্ৰা চাবিপাট ব্যৱহাৰ কৰি বিজয় ঘৰত সোমাল৷
অজান আশঙ্কাত বুকুখন কপি আছিল বিজয়ৰ৷ সন্দেহ কৰাটোৱেই হয়৷
অজান আশঙ্কাত বুকুখন কপি আছিল বিজয়ৰ৷ সন্দেহ কৰাটোৱেই হয়৷
বিছনাত পৰি আছে অপৰ্ণা৷ চাৰিওফালে এগাল টেবলেটৰ খালী পেকেট৷
টেবুলত এখন চিঠি৷
" মোক ক্ষমা কৰি দিবা৷ তুমি যিমান কলেওঁ অতনুৰ মৃত্যুৰ বাবে ময়েই দায়ী৷ মই তাক হত্যা কৰিছো৷ মোৰ জীয়াই থকাৰ কোনো অধিকাৰ নাই৷
ওচৰৰ হস্পিটেললৈ লগে লগে লৈ যোৱা হ'ল তাইক৷ ডাক্টৰৰ কৃপাত সেইবাৰলৈ নিৰাপদে ঘৰলৈ ঘূৰি আহিল অপৰ্ণা৷
***
বিজয়ে জোৰ দিয়াৰ পিছতো অপৰ্ণা চাইকিয়াট্ৰিস্টৰ ওচৰলৈ যাবলৈ সাঁজু নহ'ল৷ অতনুৰ কথা তাই কেতিয়াওঁ নাভাবে৷ আত্মহত্যাৰটো প্ৰশ্নই নাহে৷
কথা নাৰাখিলে তাই৷ দুবাৰ আত্মহত্যাৰ চেষ্টা কৰিলে তাই৷ চকু কান মুদি সকলো সহ্য কৰি গ'ল বিজয়ে৷ সি যে পাগলীজনীৰ প্ৰেমত পৰি গৈছে৷
এদিন ৰাতি অপৰ্ণাৰ প্ৰচণ্ড জ্বৰ৷ গোটেই ৰাতি বিজয় তাইৰ কাষত সাৰে বহি থাকিল৷ পুৱতি নিশা চিলমিলকৈ টোপনি আহোতেই কিবা গুণগুণনি শুনিবলৈ পালে সি৷
- মোক ক্ষমা কৰি দিয়া অতনু... মোক ক্ষমা কৰা৷ প্লিজ!!
- মোক ক্ষমা কৰি দিয়া অতনু... মোক ক্ষমা কৰা৷ প্লিজ!!
নিজৰ অজানিতে হাতৰ মুঠি টান হৈ পৰিল তাৰ৷ ক'ব নোৱাৰাকৈ মুখৰ পৰা ওলাল এষাৰী বাক্য,
- তোক মই মাৰি পেলাম অপৰ্ণা৷ চাই থাক!!
- তোক মই মাৰি পেলাম অপৰ্ণা৷ চাই থাক!!
**
- তাৰপিছত?
- তাৰপিছত?
লিখা বন্ধ কৰিলে সুধিলে সমুদ্ৰই৷ অতি কম সময়তে চাইকিয়াট্ৰিস্ট হিচাপে যথেষ্ট নাম কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে সমুদ্ৰ৷
- তাৰপিছত৷ তাৰপিছত লাহে লাহে অপৰ্ণাৰ প্ৰতি মোৰ ভালপোৱা লাহে লাহে ঘৃণালৈ পৰিবৰ্তন হ'ব ধৰিলে৷ তাইক হত্যা কৰাৰ প্লেন তৈয়াৰ কৰাত লাগি গলো মই৷ কেনেকৈ হত্যা কৰো তাইক, কিদৰে কৰিলে কোনেও একো শুংশুত্ৰ নাপায়৷ কেনেকৈ তাইক বেছি কষ্ট দি মাৰিব পাৰো৷ সেইবোৰ চিন্তাই মোক খুলি খাব ধৰিলে৷
জীৱনটোৱেই খেলিমেলি হৈ গ'ল৷ ঘৰলৈ যিমান ৰাতিকৈ পাৰি যাওঁ৷ অফিচতেই বহি থাকো৷ ৰাস্তাত ঘূৰি ফুৰো৷ ভয় লাগে, পাগলামিবোৰ বেছিকৈ দেখি থাকিলে সঁচাকৈয়ে কিজানি তাইক মাৰিয়েই পেলোৱা যাব৷
- তাৰপিছত৷ তাৰপিছত লাহে লাহে অপৰ্ণাৰ প্ৰতি মোৰ ভালপোৱা লাহে লাহে ঘৃণালৈ পৰিবৰ্তন হ'ব ধৰিলে৷ তাইক হত্যা কৰাৰ প্লেন তৈয়াৰ কৰাত লাগি গলো মই৷ কেনেকৈ হত্যা কৰো তাইক, কিদৰে কৰিলে কোনেও একো শুংশুত্ৰ নাপায়৷ কেনেকৈ তাইক বেছি কষ্ট দি মাৰিব পাৰো৷ সেইবোৰ চিন্তাই মোক খুলি খাব ধৰিলে৷
জীৱনটোৱেই খেলিমেলি হৈ গ'ল৷ ঘৰলৈ যিমান ৰাতিকৈ পাৰি যাওঁ৷ অফিচতেই বহি থাকো৷ ৰাস্তাত ঘূৰি ফুৰো৷ ভয় লাগে, পাগলামিবোৰ বেছিকৈ দেখি থাকিলে সঁচাকৈয়ে কিজানি তাইক মাৰিয়েই পেলোৱা যাব৷
অৱশেষত এদিন মোৰ মুখলৈ হাঁহি উভটি আহে৷ তাই প্ৰেগনেন্ট হোৱা খবৰটো মোক দিয়ে৷ আকৌ তাইক ভালপাবলৈ আৰম্ভ কৰো৷ তাইৰ মুখতো আৰু অতনুৰ কথা নুশুনা হ'লো৷ তাৰপিছত....
আগ্ৰহী স্বৰেৰে সমুদ্ৰই সুধিলে,
আগ্ৰহী স্বৰেৰে সমুদ্ৰই সুধিলে,
- তাৰপিছত?
- সেই আকাঙ্খিত দিনটো আহে৷ আমাৰ মাজলৈ এক দেৱশিশুৰ আগমন হয়৷ সুখ কি বস্তু সেয়া মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধ কৰিছিলো সেইদিনা৷
*******
- চোৱা আমাৰ বাবাটোৰ নাকটো একেবাৰে মোৰ দৰে৷
- অ', তোমাৰ দৰেই হ'ব দেখিবলৈ৷
- কি মৰমলগা ন'? নহ'বনো কিয় নাকটো বাদ দি গোটেইখিনি দেউতাকৰ কাৰ্বন কপি৷
গৰ্বত বুকু ফুলি যায় বিজয়ৰ৷
- কি নাম ৰাখিলে ভাল হ'ব অপৰ্ণা৷ অৰ্পন ৰাখো নেকি? তোমাৰ লগত মিলিব৷
- কি নাম ৰাখিলে ভাল হ'ব অপৰ্ণা৷ অৰ্পন ৰাখো নেকি? তোমাৰ লগত মিলিব৷
- নাহ৷ ল'ৰাৰ নাম দেউতাকৰ লগত মিলিলেহে ভাল লাগে৷ আচ্ছা কোৱাচোন কৃষাণু নামটো কেনেকুৱা হ'ব?
- বঢ়িয়া৷ ভাল লাগিছে নামটো৷
- তেনেহ'লে কৃষাণু ফাইনেল৷ ধুনীয়াকৈ অতনুৰ নামৰ লগত মিলি যাব৷
******
খঙত ফাটি পৰিলো মই৷ ভাৱ হৈছিল তেতিয়াই মাক- পুতেক দুয়োকে হত্যা কৰি নিজেও মৰি যাওঁ৷ কিন্তু কেচুৱাটোলৈ কিবা মায়া ওপজি নোৱাৰিলো৷
কিবা কৰক ডাক্টৰ৷ মই নোৱাৰিছো আৰু৷
সমুদ্ৰই গভীৰ মনোযোগ দি কিবাকিবি লিখিলে৷ তাৰপিছত ক'লে,
- আপুনি চিন্তা নকৰিব৷ কিবা এটা ব্যৱস্থা কৰিম মই৷ আজি মই আপোনাক বেছি সময় দিব নোৱাৰিম৷ মোৰ ফালৰ পৰা এটা উপদেশ, আজি আপুনি ঘৰৰ বাহিৰত থাকক৷ আপুনি আজি আকৌ ভায়লেন্ট হৈ পৰিব পাৰে, ৰিস্ক লোৱাৰ কোনো দৰকাৰ নাই৷
- ডাক্টৰ আপুনি মোৰ সমস্যাটো এতিয়ালৈ শুনাই নাই৷ মই কিয় আপোনাৰ ওচৰলৈ আহিছো শুনক৷
- বিজয় ডাঙৰীয়া, সেই বিষয়ে আমি অবাবাৰ ভালকৈ কথা পাতিম৷ অহা শুক্ৰবাৰে গধুলি সময় লৈ আহিব৷ মই ভালদৰে জানো আপুনি কি ক'ব৷ যদি বিশ্বাস হোৱা নাই তেন্তে আপুনি এখন কাগজত কথাখিনি লিখি লৈ আহিব৷ মই কোৱাৰ পিছত চাব৷
- কিন্তু ডাক্টৰ৷
- আপুনি চিন্তা নকৰিব৷ কিবা এটা ব্যৱস্থা কৰিম মই৷ আজি মই আপোনাক বেছি সময় দিব নোৱাৰিম৷ মোৰ ফালৰ পৰা এটা উপদেশ, আজি আপুনি ঘৰৰ বাহিৰত থাকক৷ আপুনি আজি আকৌ ভায়লেন্ট হৈ পৰিব পাৰে, ৰিস্ক লোৱাৰ কোনো দৰকাৰ নাই৷
- ডাক্টৰ আপুনি মোৰ সমস্যাটো এতিয়ালৈ শুনাই নাই৷ মই কিয় আপোনাৰ ওচৰলৈ আহিছো শুনক৷
- বিজয় ডাঙৰীয়া, সেই বিষয়ে আমি অবাবাৰ ভালকৈ কথা পাতিম৷ অহা শুক্ৰবাৰে গধুলি সময় লৈ আহিব৷ মই ভালদৰে জানো আপুনি কি ক'ব৷ যদি বিশ্বাস হোৱা নাই তেন্তে আপুনি এখন কাগজত কথাখিনি লিখি লৈ আহিব৷ মই কোৱাৰ পিছত চাব৷
- কিন্তু ডাক্টৰ৷
বিজয়ক কোনো কথা কোৱাৰ সুযোগ নিদি ওলাই আহিল সমুদ্ৰ৷
বাহিৰলৈ ওলায়েই সমুদ্ৰই কোনোবাক ফোন কৰিলে,
- এইবাৰ সকলো ঠিক হ'ব যেন লাগিছে সোনকালে৷
****
আজি শুক্ৰবাৰ৷
আজি শুক্ৰবাৰ৷
টেবুলৰ ওপৰত এখন ভাঁজ কৰা কাগজ৷ য'ত বিজয়ৰ প্ৰকৃত সমস্যা লেখা আছে৷
সমুদ্ৰই সেইখন চোৱাই নাই৷
সমুদ্ৰই সেইখন চোৱাই নাই৷
- ডাঙৰীয়া, আপোনাৰ কেচটো মই অলপ ষ্টাডী কৰিলো৷ দুটামান প্ৰশ্ন সোধো আপোনাক, যদিহে আপোনাৰ আপত্তি নাই৷
- নিশ্চয় ডাক্টৰ৷
- নিশ্চয় ডাক্টৰ৷
-আপোনাৰ নাম?
- বিজয় চৌধুৰী৷
- আপোনাৰ নামটো কোনে ৰাখিছিল?
- দেউতাই৷
- আপোনাৰ দেউতাৰ নাম?
- উমেশ চৌধুৰী৷
- ককাৰ নাম?
- ককাৰ নাম..... এইমূহুৰ্তত ঠিক মনলৈ অহা নাই ডাক্টৰ৷
- আপুনি ক'ত চাকৰি কৰে৷
- অইলত৷
- আপোনাৰ পত্নীৰ নাম?
- আপুনি জানেই ডাক্টৰ, অপৰ্ণা৷
- মই সম্পূৰ্ণ নামৰ কথা কৈছো৷
- হমমমমম৷ বিয়াৰ আগত কি উপাধি আছিল মনত পৰা নাই৷ বিয়াৰ পিছত চৌধুৰী৷
- আপোনাৰ বয়স?
- ৩৫৷
- আপুনি নীহাৰ বৰুৱা নামৰ কোনোবাক চিনি পায়?
- নাই নাপাওঁ৷
- কেতিয়াবা লিখামেলা কৰিছে?
- সৰুতেই স্কুল মেগাজিনত৷
- মোক আপুনি কেতিয়াৰ পৰা চিনি পায়?
- যোৱাবাৰ আহোতেই আপোনাক প্ৰথম দেখা৷
সমুদ্ৰই বেগৰ পৰা এখন পুৰনা ফটো উলিয়ালে৷ এজন মানুহ আৰু এটা কিশোৰৰ৷
- এয়া কোন চিনি পাইছে?
বিজয়ে ফটোখন লৈ মনোযোগেৰে চোৱাত লাগিল৷ অলপ অলপ চিনাকী যেন লাগিলেওঁ ঠিক ধৰিব নোৱাৰিলে বিজয়ে৷
- নাই৷ ঠিক ধৰিব পৰা নাই৷
- এই ল'ৰাজনকো ধৰিব পৰা নাইনে?
বহুত সময় মনোযোগেৰে চাই বিজয়ে ক'লে,
- আপুনি?
- আপুনি?
- হয় ময়েই৷ মোৰ কাষৰজন হ'ল নীহাৰ বৰুৱা৷ খুব টেলেন্টেড লিখক আছিল৷ আজিৰ বহু লিখকে তেওঁৰ আগত পাত্তাই নাপাব৷ কিন্তু এওঁৰ সমস্যা কি আছিল জানে?
- কি?
- এখেতৰ কিতাপ বিক্ৰী নহৈছিল৷ হয়তো মানুহে তেওঁৰ চাইকোল'জিকেল বাখ্যাবোৰ বুজিয়েই নাপাইছিল৷ আমাৰ পঢ়ুৱৈসকলৰ বাজেটে তেওঁৰ পাগলামিবোৰ কিনিবলৈ উৎসাহ নাপাইছিল৷
- হমমম৷
- আপুনি মন কৰিলে দেখিব ফটোখনত তেখেতে এখন কিতাপ লৈ আছে৷ হয়তো তেখেতে লিখা শ্ৰেষ্ঠ কিতাপ৷ নাম বিষন্নতা৷ এইখনে তেওঁৰ কেৰিয়াৰৰ গ্ৰাফ সলনি কৰি দিব বুলি তেওঁ নিশ্চিত আছিল৷
- তাৰপিছত?
- একেই৷ আগৰবাৰৰ দৰে আকৌ ফ্লপ৷ হতাশ, বিধস্ত নীহাৰ বৰুৱাই মানুহৰ লগত মাতবোল বন্ধ কৰি দিলে৷ নিজৰ পত্নী, ল'ৰাটোকো অচিনাকীৰ দৰে ব্যৱহাৰ কৰা হ'ল৷
এদিন তেখেত নিৰুদ্দেশ হ'ল৷ ক'ত গ'ল কোনেও নাজানিলে৷
- তাৰপিছত?
- তাৰপিছত?
- সকলো কম৷ তাৰ আগত বিষন্নতাৰ ঘটনাটো অলপ কৈ লও আপোনাক৷ বিষন্নতাৰ নায়কজনৰ নাম কি জানে?
- কি?
- বিজয় চৌধুৰী৷ পত্নীৰ নাম অপৰ্ণা৷
- হোৱাট??
- হয়৷ কাহিনীত অতনু, বাসৱী, অপৰ্ণা, বিজয় সকলো আছে৷ বিজয়ে শেষত অন্তিম আশা হিচাপে চাইকিয়াট্ৰিস্টৰ ওচৰলৈ আহে৷ গোটেই কাহিনী তেওঁক কৈ শেষত বিজয়ে ......
এইখিনিলৈ কৈ বিজয়ে ভাঁজ কৰি যোৱা কাগজখন খুলি বিজয়ৰ ফালে মেলি ধৰি সমুদ্ৰই আকৌ ক'বলৈ আৰম্ভ কৰিলে,
- বিজয়ে ভালকৈ জানে অপৰ্ণা আৰু সন্তানটো বিজয়ৰ কল্পনা মাত্ৰ৷ অপৰ্ণা নামৰ কোনো বিজয়ৰ জীৱনত নাই৷ অথচ তাইৰ প্ৰতি থকা ঘৃণা বিজয়ে অলপো কমাব পৰা নাই৷ সেয়াই বিজয়ৰ সমস্যা৷
- বিজয়ে ভালকৈ জানে অপৰ্ণা আৰু সন্তানটো বিজয়ৰ কল্পনা মাত্ৰ৷ অপৰ্ণা নামৰ কোনো বিজয়ৰ জীৱনত নাই৷ অথচ তাইৰ প্ৰতি থকা ঘৃণা বিজয়ে অলপো কমাব পৰা নাই৷ সেয়াই বিজয়ৰ সমস্যা৷
চক খাই উঠিল বিজয়৷ কাগজখনত লিখা আছে, " মই জানো অপৰ্ণা মোৰ কল্পনা৷ কিন্তু সেয়া মোৰ সমস্যা নহয়৷ মোৰ সমস্যা হ'ল সকলো জনাৰ পিছতো মই তাইক হত্যা কৰিবলৈ চটফটাই থাকো"৷
ডাক্টৰজন ভীষণ টেলেন্টেড৷ মনে মনে স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য হ'ল বিজয়৷
- কিন্তু ডাক্টৰ মোৰ কাহিনী কিতাপখনৰ লগত হুবহু কেনেকৈ মিলি গ'ল৷ কিতাপখনটো বহুত আগতে লিখা৷
- বঢ়িয়া প্ৰশ্ন৷ উত্তৰ পাবলৈ আকৌ নীহাৰ বৰুৱাৰ ওচৰলৈ উভটি যাওঁ৷ এইখন কিতাপো পাঠকে আদৰি নোলাৱাত চুড়ান্ত হতাশ হৈ পৰিল তেখেত৷ হয়তো চৰিত্ৰবোৰৰ মাজলৈ সোমাব পৰা নাই তেওঁ৷ লাহে লাহে নিজেই গম নোপোৱাকৈ তেওঁ চৰিত্ৰবোৰৰ মাজত গভীৰভাৱে সোমাই পৰিল আৰু এদিন গল্পৰ নায়ক বিজয় চৌধুৰী ৰুপে জীৱন যাপন কৰিবলৈ লাগিল৷
নীহাৰ বৰুৱাৰ এই দ্বিতীয় সত্ত্বা লাহে লাহে বেছি শক্তিশালী হ'বলৈ ধৰিলে৷ কেতিয়া তেওঁ বিজয়, কেতিয়া নীহাৰ বৰুৱা হৈ পৰে তেওঁ নিজেওঁ ধৰিব নোৱাৰা হ'ল৷ শেষত বিজয়ে নীহাৰ বৰুৱাক গ্ৰাস কৰি পেলালে আৰু শেষত ৰৈ গ'ল কেৱল বিজয়৷
নীহাৰ বৰুৱাৰ এই দ্বিতীয় সত্ত্বা লাহে লাহে বেছি শক্তিশালী হ'বলৈ ধৰিলে৷ কেতিয়া তেওঁ বিজয়, কেতিয়া নীহাৰ বৰুৱা হৈ পৰে তেওঁ নিজেওঁ ধৰিব নোৱাৰা হ'ল৷ শেষত বিজয়ে নীহাৰ বৰুৱাক গ্ৰাস কৰি পেলালে আৰু শেষত ৰৈ গ'ল কেৱল বিজয়৷
ইমানপৰে চাগে বুজিছেই যে আপুনিয়েই বিজয় ওৰফে নীহাৰ বৰুৱা৷ যিবোৰ কথা বিষন্নতা কিতাপখনত আছে আপুনি তাৰহে উত্তৰ দিব পাৰিছে, বাকীবোৰ আপুনি একো নাজানে৷
বিজয় মৌন হৈ আছে, সত্যক হজম কৰাৰ চেষ্টা কৰিছে৷ মুৰটোৱে অলপো কাম কৰা নাই৷
- ডাক্টৰ মোক এটা কথা কওঁক, যদি আপোনাৰ কথা সঁচা বুলি অলপ সময়ৰ বাবে মানিও লওঁ, তেন্তে এই ফটোখনৰ অৰ্থ কি? যদি মই নীহাৰ বৰুৱা হয়, তেন্তে মই কিদৰে আপোনাৰ লগত?
বিজয় মৌন হৈ আছে, সত্যক হজম কৰাৰ চেষ্টা কৰিছে৷ মুৰটোৱে অলপো কাম কৰা নাই৷
- ডাক্টৰ মোক এটা কথা কওঁক, যদি আপোনাৰ কথা সঁচা বুলি অলপ সময়ৰ বাবে মানিও লওঁ, তেন্তে এই ফটোখনৰ অৰ্থ কি? যদি মই নীহাৰ বৰুৱা হয়, তেন্তে মই কিদৰে আপোনাৰ লগত?
- আপুনি নিজকে নীহাৰ বৰুৱা হিচাপে আকৌ ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰক, হয়তো আপুনি প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিজেই পাব৷ মনত পৰিব আপোনাৰ কিতাপৰ চাইকোল'জিকেল বাখ্যাবোৰৰ টিপচ ময়েই দিছিলো৷
- আপুনি?? কেনেকৈ?? আপনাক মই কেনেকৈ আগৰ পৰা চিনি পাওঁ? আপোনাৰ মোৰ লগত সম্পৰ্ক কি??
- আপোনাৰ সঁচাকৈয়ে একো মনত পৰা নাই?
- নাই৷ কেৱল মুৰটো ফাটি যাব যেন লাগিছে৷
- আপুনি মোৰ ভিনদেউ৷
***
নীহাৰ বৰুৱাই কোনোমতেই বিশ্বাস কৰিব পৰা নাই যে তেওঁ বিজয় চৌধুৰী নহয়৷
- ডাক্টৰ মই কি হৈছে একোৱেই ধৰিব পৰা নাই৷ যদি মই নীহাৰ বৰুৱা হয় তেন্তে মোৰ পত্নী আৰু ল'ৰাটো ক'ত? মই নিজৰ পৰিয়ালৰ কথা এনেকৈ পাহৰিম নে?
- দুৰ্ভাগ্যক্ৰমে আপুনি পাহৰিছে৷ কাইলৈ আপোনাৰ সতে মই দুয়োকে লগ কৰাই দিম৷
- মোৰ ল'ৰাটো কিমান ডাঙৰ?
- ২১ বছৰ৷
- ২১? তেনেহ'লে মোৰ বয়স কিমান?
- ৫১৷ আপুনি ভাবি থকাৰ দৰে আপুনি ৩৫ বছৰীয়া বিজয় নহয়৷ আপুনি ৫১ বছৰীয়া নীহাৰ বৰুৱাহে৷ চিন্তা নকৰিব, অতি সোনকালে এখন বিয়াত আপুনি সিহঁতক দেখা পাব৷
- কাৰ বিয়া৷
- মোৰ, কাইলৈ৷
***
***
ষ্টেজত কইনাৰ সৈতে সমুদ্ৰ৷ বিবাহভৱনৰ এটা কোণত নিজৰ পত্নী আৰু পুত্ৰক সাৱটি কন্দাকটা কৰিছে নীহাৰ বৰুৱাই৷
ফটোচেচনৰ মাজে মাজে আৰ চকুৰে আইভীক চাই আছে সমুদ্ৰই৷ ইমান ধুনীয়া তাই৷ মুগ্ধ হৈ পৰিল সি৷
**
হঠাৎ দীঘলচুলীয়া ল'ৰা এটা দৌৰি আহি আইভীৰ হাতত ধৰি ক'লে,
- বাসৱী, আই লাভ ইউ৷ বলা আমি যাওঁগৈ৷
গোটেই বিয়াঘৰ স্তব্ধ হৈ গ'ল৷ কইনাই লাহে লাহে ক'লে,
- আপোনাৰ কিবা ভুল হৈছে৷ মোৰ নাম আইভীহে৷
নীহাৰ বৰুৱাই ষ্টেজলৈ অবাক হৈ চাই আছে৷ ল'ৰাটোক টানি লৈ যোৱা সেইজনী দেখোন অপৰ্ণা৷
নীহাৰ বৰুৱাই চিৎকাৰ কৰি উঠিল,
নীহাৰ বৰুৱাই চিৎকাৰ কৰি উঠিল,
- অপৰ্ণা!!
ছোৱালীজনী ৰৈ এপলকৰ বাবে তেওঁক চালে৷ এই চাৱনি যে নীহাৰ বৰুৱাৰ অতিকে চিনাকী৷
ছোৱালীজনী ৰৈ এপলকৰ বাবে তেওঁক চালে৷ এই চাৱনি যে নীহাৰ বৰুৱাৰ অতিকে চিনাকী৷
অপৰ্ণাই তেওঁক চিনি নাপায়!!
***
***
উপসংহাৰ::
সমুদ্ৰ ৰুমত সোমাইছে৷ আইভী ইতিমধ্যে শুই পৰিছে৷ আস কি সৌম্দৰ্য্য৷
লাইটটো নুমাই আইভীৰ কাষলৈ আহিল সমুদ্ৰ৷ হঠাৎ নীহাৰ বৰুৱাৰ কথা মনলৈ আহিল সমুদ্ৰৰ৷
কাকতালীয় ভাবে অতনুৱে তাৰ কাল্পনিক প্ৰেয়সীক বিচাৰি অহা ঘটনাটো বিয়াৰ দিনা হ'ল৷ তাৰ একো বাখ্যা সমুদ্ৰই বিছাৰি পোৱা নাই৷ কি হ'ল আছলতে?
বোধহয় এয়াও নীহাৰ বৰুৱাৰেই সৃষ্ট কোনো প্লটৰ ৰুপায়ণ৷ কোনে জানে৷ আৰু ভাবিবলৈ মন নগ'ল সমুদ্ৰৰ৷
লাহেকৈ সাৱটি ধৰিলে আইভীক৷ এতিয়া আৰু সেই খেলিমেলিবোৰে তাক আমনি কৰা নাই৷ কিবা এক অদ্ভূত ভাললগাই আকোৱালি ল'লে সমুদ্ৰক৷
বাসৱী!! কি অদ্ভূত৷ গল্পৰ বাসৱীয়ে কিয়বা মিছা কথা কৈ অতনুক আইভী বোলাজনীৰ বিয়ালৈ পঠিয়াইছল৷ আৰু সেইদিনা বিয়াটো একেই ঘটনা৷
কি কাকতালীয় সংযোগ!!
বাসৱী৷ মনৰ মাজতে নামটো উচ্চাৰণ কৰিলে সি৷ কি সুন্দৰ নাম৷
বাসৱী! বাসৱী! বাসৱী! ল'ৰাজনৰ ঠাইত নিজকে কল্পনা কৰি চালে সি৷ কি পাগল ল'ৰা৷ বেলেগৰ বিয়াত এনেকৈ সোমাই আহিছে৷ অদ্ভূত৷
আইভীৰ মুখলৈ চালে সমুদ্ৰই৷ কি নিষ্পাপ মুখ৷ লাহে লাহে ক'লে,
- তোমাক দেখি ময়েই সকলো পাহৰি যাওঁ৷ বেলেগৰ কথানো কি কম৷ আজি অলপ পাগলামি কৰিবলৈ মন গৈছে৷ আজিৰ বাবে মই অতনু আৰু তুমি মোৰ বাসৱী৷ হ'বনে?
- তোমাক দেখি ময়েই সকলো পাহৰি যাওঁ৷ বেলেগৰ কথানো কি কম৷ আজি অলপ পাগলামি কৰিবলৈ মন গৈছে৷ আজিৰ বাবে মই অতনু আৰু তুমি মোৰ বাসৱী৷ হ'বনে?
আইভী গভীৰ নিদ্ৰাত মগ্ন৷
সমুদ্ৰই লাহেকৈ আইভীৰ কানৰ কাষত গৈ ক'লে,
- অই বাসৱী উঠা৷ বলা আমি কৰবালৈ পলাই যাওঁ৷
টোপনিতে এটা দেখ নেদেখ হাঁহি মাৰিলে আইভীয়ে৷ সমুদ্ৰ আৰু ওচৰ চাপি আহিল৷ ফুচফুচাই ক'লে,
- এই বাসৱী, বাসৱী!! বাসৱী!!
টোপনিতে সমুদ্ৰক সাৱটি আইভীয়ে লাহেকৈ ক'লে,
- উমমমম....
No comments:
Post a Comment