:: চগা, অলপ ৰঙা আৰু কাহিনীটো::

১/ ডায়েৰীখনৰ শেষছোৱা-

অতনু আৰু মোৰ গল্পটো কেতিয়া আৰম্ভ হৈছিল মোৰ ঠিক মনত নাই৷ আগৰেপৰা দিন বাৰৰ হিচাপ ৰখাত মই বৰ বেছি কেজুৱেল৷ কেৱল মনত আছে; ৰঙা চকু, নীলা টি চাৰ্ট আৰু বৰষুণ জাকে নৱ যৌৱনা কৰি থোৱা এঁকা বেঁকা পথত সেই প্ৰথম মাতষাৰ! ফেঁচী!!

কৈশোৰৰ সেই ভালপোৱা! ৰঙা চকুৰ সেই ল'ৰাটো সঁচাকৈয়ে অদ্ভূত আছিল, আমাৰ সম্পৰ্কতকৈও অদ্ভূত৷ বহু দিনৰ মুৰত আমাৰ চহৰলৈ আহিছিল সি, দেখা পাইছিলো বহু চেষ্টাৰ অন্তত৷ প্ৰচণ্ড তৃষ্ণাত এটুপি পানী বিচৰাৰ দৰে বিছাৰিছিলো সেই দিনবোৰ৷ কিমানটা ৰাতি উজাগৰে কটাইছিলো নিজেওঁ নাজানো৷ ৰাতিৰ সেই নীৰৱতাবোৰ ভগাই লৈছিলো তাৰ স্মৃতিৰ সৈতে৷ উষ্ণতাবোৰ হিচাপৰ বেলেঞ্চ শ্বিটত asset হিচাপে জমা কৰি গৈছিলো৷ বছৰৰ শেষত সেইবোৰ হৈ পৰিছিল 'Doubtful Debt'৷ সি প্ৰায়েই হেৰাই গৈছিল৷ এক বুজাব নোৱাৰা বেদনাত চট্‌ফটাইছিলো৷ কোনেবাই যেন বুকুখন কুৰুকি কুৰুকি খাইছে৷ ৰঙা চকুৰ সেই ল'ৰাটোক যে মই বহুত ভাল পাইছিলো৷

তাৰপিছত?? তাৰপিছত মই আৰু কাকো ভালপাব নাজানিলো৷ নিজৰ স্বামীকো নোৱাৰিলো৷ মনে জানিছিল, সি মোক এতিয়াওঁ ভালপায়৷ শুনিছিলো সি হেনো তাৰ চহৰৰ কোনোবা এজনী ছোৱালীক ভালপায়৷ গোটেই জীৱন কঢ়িয়াই লৈ ফুৰা ইগ'ৰ চাদৰখন আঁতৰাই তাক ফোন কৰিছিলো,
"তাই মোতকৈয়ো ধুনীয়া?........
তুমি মোক কোৱা সেইবোৰৰ অৰ্থ কি আছিল?.........
কিয় তুমি নিজেই মোৰ ওচৰ চাপিছিলা?......"

প্ৰত্যুত্তৰত ফোনৰ সিপাৰে এটা হাঁহি৷ নাজানো সঁচা নে ফেইক৷ যিয়েই হওঁক, সেই হাঁহি আছিল মৃত্যু যন্ত্ৰণাৰ সমকক্ষ৷ সেইদিনাৰ পৰা হয়তো আৰু কাকো ভালপাব নোৱাৰিলো… নাজানিলো… নিশিকিলো…… ভালপোৱাৰ অৰ্থ বুজাবলৈ বহুতেই চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু মই বুজিবলৈ অপৰাগ৷ ভালপোৱা মানেই 'অতনু'৷ তাতকৈ বেছি শিকিবলৈ মোৰ মন নাই৷

এদিন সি আহিব৷ এসোপামান মই ভালপোৱা কাণফুলি আৰু এটা ৰঙা গোলাপ লৈ৷ আহিয়েই হুলস্থুল লগাব কাণত নতুনকৈ আৰু দুটা ফুটা কৰা দেখি৷ মোৰ চকুপানী দেখি মিনাৰেল ৱাটাৰৰ প্লান্ট খোলাৰ প্লেন কৰিব৷

আঠ বছৰ হৈ গৈছে৷ বিকাশৰ সৈতে মোৰ এক সুখৰ(!) সংসাৰ৷ এদিন অতনু আহিব৷ আহিয়েই হৈ হাল্লা লগাই দিব, "অই ফেঁচী, মোৰ মিনাৰেল ৱাটাৰৰ ব্যৱসায়ত লালবাতি জ্বলি গৈছে৷ মোৰ চকুপানীৰ উৎসটো শুকাই গৈছে দেখোন? তই আজিকালি কন্দা কটা নকৰ? মোক জীয়াই ৰাখিবলৈ যে তোৰ চকুপানীৰ দৰকাৰ!"

এদিন লগ পাইছিলো তাক, মই যোৰহাটলৈ বদলি হৈ যোৱাৰ আগদিনা৷ তাক আৰু ঘূৰাই পাবলৈ নিবিচাৰো, সিওঁ নিবিচাৰে৷ আমি দুয়ো দুয়োকে হেৰুৱাই পেলাইছো! একেলগে!

*****
২/ অতনুৰ নোটপেডৰ এটা টুকুৰা–

বহুদিনৰ মুৰত শ্ব'হামত সোমাইছো৷ ব্লেক মেটেলৰ কাণফুলি কন্বকীৰ প্ৰিয়৷ ফ্লাইট লেইট হোৱা বাবে তাইৰ প্ৰিয় পাৰ্ক ষ্টিটৰপৰা তাইলৈ কাণফুলি কিনাৰ সময় নহ'ল৷

কাণফুলিজোৰ লিৰিকি বিদাৰি মোৰ কাষৰ চিটত বহি আছে তাই৷ ড্ৰাইভিং চিটত মই৷ বেকগ্ৰাউণ্ডত অনুপমৰ গীত৷ "তোর আমার একটাই পরিচয়, দুজনের কাঁচা অভিনয়…"

- কেতিয়া যাবা?
- কাইলৈ৷
- উভটি নাহা?
- অতীতলৈ ওভটা সম্ভৱ নহয় অতনু!
- ভালপোৱা? এতিয়াওঁ?

মিচিকিয়াই হাঁহি গাড়ীৰ ভলিউম কমাই দিলে কন্বকীয়ে,
- মনত আছে অতনু, তোমাৰ প্ৰেয়সীৰ কথা শুনি মই চাইক'ৰ দৰে ব্যৱহাৰ কৰিছিলো৷ তুমি যে মোক ভাল নোপোৱা, বিশ্বাস কৰিব পৰা নাছিলো৷ চিঞৰি চিঞৰি নিজকে সুধিছিলো, পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ নিষ্পাপ চকু দুটাই কিয় মোক মিছা কৈছে৷ বুজি পোৱা নাছিলো তুমি মোক কিয় আৰু ভালপাব নোৱাৰিবা৷
অতনু, ভালপোৱাটো ইশ্বৰক বিশ্বাস কৰাৰ দৰে৷ তুমি বিশ্বাস কৰিব পাৰিব লাগিব যে ইয়াৰ অস্তিত্ব আছে৷ সেই বিশ্বাসকণ তুমি সেইদিনাই হেৰুৱাই পেলাইছা৷ মই ভীষণ ভীৰুু, বিশ্বাসকণ বুকুত বান্ধি জীয়াই আছো৷

বিষণ্ণ চকুৰ ছোৱালীজনী সৌৱা গুছি গৈছে৷ ভীষণ ইচ্ছা গৈছে সকলো পাহৰি তাইক গৈ সাৱটি ধৰিম৷ তাই কোনোদিন নাজানিব পকেটত এটা ৰঙা সপোন কঢ়িয়াই আনিছিলো তাইক সেই অতীতলৈ ওভোটাই নিয়াৰ বাবে৷ তাই অতীতলৈ উভটি নাযায়৷ তাইৰ অবিহনে ময়ো নিবিচাৰে৷ আমি দুয়ো দুয়োকে হেৰুৱাই পেলাইছো! একেলগে!

৩/ আকৌ কন্বকী-

যোৰহাটলৈ অহাৰ পিছত মই মনে প্ৰাণে চেষ্টা কৰিছিলো সংসাৰী হ'বলৈ৷ ধূসৰ অতীত ক্ৰমান্বয়ে বেছি ধূসৰ হৈ পৰিছিল৷ বিয়াৰ আগৰেপৰা বিকাশে জানিছিল অতনুৰ কথা, এটা মিছাৰে সংসাৰ আৰম্ভ কৰাৰ পক্ষপাতি নাছিলো মই৷ মোৰ অতীত, অতনুক লৈ বিকাশৰ কোনো আপত্তি নাছিল৷ কোনোদিনে ভুলতেওঁ মোক এই কথালৈ একো কোৱা নাছিল৷ টিপিকেল গুডি গুডি হাজবেণ্ড!

ভাললগা নাছিল মোৰ৷ কিয় ইমান টিপিকেল গুডি হাজবেণ্ড হ'ব বিকাশ? কিয়?? মই বিছাৰিছিলো-- বিছাৰিছিলো বিকাশে মোক গালি পাৰক, মাৰধৰ কৰক!! হিংসা কৰক সি অতনুক৷ মোক লৈ সি পজেচিভ হওঁক! অতুনক ঘৃণা কৰক-- মোৰ ভালপোৱাখিনি একান্তই তাৰ বুলি দাবী কৰক৷ মোক হেৰুৱাৰ ভয়ে বিকাশক আগুৰি ৰাখক৷ কিন্তু!

"ভাত দিছো, অফিচ পালো, আহোতে বাবাৰ কাৰণে এটা গাখীৰৰ পেকেট লৈ আহিবা"- এইখিনিৰ মাজতেই ক'ৰবাত ৰৈ গৈছিল আমাৰ সম্পৰ্কটো৷ দিনে দিনে আমি আগ্ৰহ হেৰুৱাই পেলাইছিলো… ইজনে সিজনক জনাৰ৷ হয়তো সকলো উদঙাই দিয়াৰ পিছত জানিবলৈ বিশেষ একো বাকী নাছিল আমাৰ৷ বিষণ্ণতাৰ মাজত হেৰাই যোৱা দিনবোৰত দুখন চিনাকী মুখ, নিশ্বাসৰ উমান পোৱা দুখন নিৰ্লিপ্ত পাহাৰ… অনবদ্য অভিনয়েৰে আমি গণি গৈছো কেৱল অন্ধকাৰ…… আৰু অন্ধকাৰ!!

৪/ মই বিকাশে কৈছো-

" ডিগ্ৰী ফাইনেল ইয়েৰত আছিলো মই৷ তেতিয়াই মাকৰ মৰমৰ বাগিছাৰ গোলাপ এটা মনে মনে চিগি আনিছিল মোলৈ৷ আৰু এবাৰ কি হ'ল জানা? আমাৰ কলেজ উইক আছিল৷ ৰাতিপুৱাৰে পৰা সকলো কাম বাদ দি মাৰ মেখেলা চাদৰ কেইজোৰেৰে ৰিহাৰ্চেল দি আছো৷ মানস ৰাইনো ট্ৰেইনখনেই হ'ব বুজিছা, অন্য ট্ৰেইন ইমান সোনকালে গুৱাহাটী আহি নাপায়৷ একদম জপৰা চুলি, ৰঙা চকুৰে সি আহি হাজিৰ৷
-" অই আজি হেনো শুক্লেশ্বৰৰ ফুলবোৰে তোমাৰ খোপাত উঠি প্ৰচেছন কৰিবলৈ যাব৷ এনেকুৱা দৃশ্য মিছ কৰিব নোৱাৰি দেই৷ গুছি আহিলো, মোৰ ফালৰপৰা এটা ৰঙা গোলাপ লৈ৷"

এক অপাৰ্থিৱ সৰলতা দেখিবলৈ পাইছিলো তাইৰ মুখত৷ মায়াসনা চকুদুটা আৰু বেছি মায়াবী হৈ পৰিছিল৷ এইজনী কন্বকীক মই চিনি নাপাওঁ৷ মই নাজানো তাইৰ প্ৰিয় ফুল কি, নাজানো তাই কি ভাল পায়৷ বুকুত যেন এক বিষ৷ তাইক পায়ো হেৰুৱাৰ কষ্ট নে  যিজনী কন্বকী কোনোদিন মোৰ নহ'লেই তাইক পোৱাৰ শেষ আশাকণো হেৰুৱাৰ ভয়৷ মনত কি চলিছিল নিজেওঁ নাজানো৷ কষ্ট পাইছিলো! বহুত! ওচৰত থাকিও দূৰে দূৰে ফুৰাৰ কষ্ট৷ দিনবোৰ ক্ৰমান্বয়ে একঘেয়ামী হৈ গৈছিল৷ তাইক পোৱাৰ আশা আৰু হেৰুৱাৰ ভয়ৰ মাজত মই কুঞ্চিত হৈ পৰিছিলো৷ অথচ ক'ব পৰা নাছিলো৷ একোৱেই ক'ব পৰা নাছিলো৷ নিজকে ডুবাই দিছিলো অন্য এক পৃথিৱীত৷

৫/ এক অধ্যায়ৰ সমাপ্তি-

পৰ্ণগ্ৰাফীত আসক্ত আছিল বিকাশ৷ বিয়া হোৱাৰ চাৰি বছৰ পিছত জানিবলৈ পাইছিলো এই কথা৷ অস্বাভাৱিক একোৱেই নাছিল৷ কিন্তু মই পৰা নাছিলো সহজভাৱে ল'বলৈ৷ কেনেকুৱা যে লাগিছিল নহয়, অন্যৰ আৰ্টিফিচিয়েল অন্তৰঙ্গ মূহুৰ্তবোৰৰ মাজত ডুবি থাকি সুখ বিছৰাৰ কি যে এক বিকল্প৷ বিকাশৰ এই নিচাৰ কাৰণ বুজিছিলো… মোৰে উদাসীনতা৷

বিকাশক সংগ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷ বাবা লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহিছে৷ সকলো ভাবি চিন্তি এদিন চাকৰিটো এৰি দিলো৷ প্ৰতিটো বিষণ্ণ আবেলিৰ অন্তত মই প্ৰতীক্ষা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো বিকাশৰ ভালপোৱাৰ সন্মুখত পৰাজিত হ'বলৈ, প্ৰতিদিনে……

আকৌ মন যাবলৈ ধৰিলে বিকাশৰ ঘৰ্মাক্ত দেহৰ গোন্ধ পাবলৈ৷ কোনোবাই বুকুখনৰ মাজত কুৰুকি কুৰুকি সোমাই গ'লে কেনেকুৱা লাগে সেয়া আকৌ জানিবলৈ ইচ্ছা যাবলৈ ধৰিলে৷ মোৰ শৰীৰৰ মাজত ডুবিবলৈ বিকাশৰ কোনো তাড়না মই নেদেখিলো৷ মদৰ নিচাত থিয় হ'ব নোৱাৰা জনেওঁ বিছনাত পৰি আলিঙ্গনৰ খেলাত লিপ্ত হ'বলৈ চেষ্টা কৰে, বিকাশে নকৰে৷ মই একো কৰিব নোৱাৰো৷ কিন্তু কেতিয়াবা খুউব মন যায়… এক নিৰ্লজ্জ তৃষ্ণা বুকুত বান্ধি লৈ অতনুক অভিশাপ দিবলৈ৷

জেঠৰ এক শনিবাৰে বিকাশে মোক শেষবাৰৰ বাবে আঁকোৱালি লৈছিল৷ খুব শান্ত আছিল সেইদিনা বিকাশৰ স্বৰ৷
- তোমাৰ মই চাগে আৰু কেতিয়াওঁ ভাল পাব নোৱাৰিম৷ তুমি বিছাৰিলে এই বান্ধোনৰ পৰা মুক্ত হ'ব পাৰা৷

আঁতৰি আহিছিলো চিঙ্গল বেডৰুমৰ এই ফ্লেটটোলৈ৷

৬/ অপেক্ষা !

চাকৰিটোত আকৌ জইন কৰিলো৷ চাৱনিবোৰ এইবাৰ অলপ ভিন্ন৷ মোৰ দুখত যেন সমস্ত জগত সমভাগী৷ সুবিধা পালেই অত্যাধিক কেয়াৰ, বিকাশৰ কথা খুচৰিবলৈ সকলো যেন মাত্ৰাধিক আগ্ৰহী৷ কি অসহ্য যন্ত্ৰণা!! গা কিলবিলাই অহা এক অনুভৱ৷

ব্যতিক্ৰম সদায়েই থাকে, এই ক্ষেত্ৰটো আছিল৷ অভিষেক দা!!
"তই এইবোৰত কিয় মুৰ ঘমাই থাক? ব'ল আজি তই মোক ম'ম' খুৱাবি", "ব'ল আজি দীঘলী পুখুৰীৰ পাৰে পাৰে খোজ কাঢ়ো", "কাইলৈ তোৰ ঘৰত খাবলৈ যাম, লোকেল মুৰ্গী লাগিব কিন্তু"……

বিকাশৰ কথা লৈ কেতিয়াওঁ মোৰ ওচৰ চপা নাছিল অভিষেক দা৷ মোৰ প্ৰেজেন্টেচন লৈ লেপটপত চকু স্থিৰ কৰি চাই থকা অভিষেক দাৰ চকুকেইটা বাৰু ৰঙা পৰা নাইনে? মোলৈ আঁৰ চকুৰে চাই থকা সেই চকুকেইটা অতনুৰ দৰে নহয়নে? নাহ, হ'বই নোৱাৰে৷ তেনেহ'লে কি?? কিয় মই তেওঁৰ মাজত কৈশোৰৰ সেই ৰঙা চকুহাল বিছাৰিছো?

"তোমাৰ মই চাগে আৰু কেতিয়াওঁ ভাল পাব নোৱাৰিম৷" - বিকাশৰ হনীমুনৰ ফটোবোৰ ফেচবুকত দেখিছো৷ ভালেই আছে চাগে সি!

প্ৰচণ্ড যেন এক যন্ত্ৰণা!! চটফটাই কটাইছো বহু উজাগৰী নিশা৷ বাবাক বৰ্ডিং স্কুলত দিয়াৰ পৰা নিসংগতা হৈ পৰিছে চিৰলগৰী৷

অফিচৰ মিটিঙৰ পৰা সোনকালে এৰি দিলে আজি৷ সকলো ওলাই গ'ল গোৱাখন চাবলৈ৷ মই অকলে বহি আছো সাগৰৰ পাৰত, এসোপা অভিমান বুকুত লৈ৷ নাজানো কিয় এই অভিমান৷ হেৰাই যাব মন গৈছে ক'ৰবাত, হয়তো এই সাগৰৰ ঢৌৰ মাজত… নীলাভ সীমাহীনতাত যেন ডুবাই দিম অভিমানবোৰ!

- কন্বকী লোৱা৷

উচপ খাই উঠিলো৷ হাতত দুটা ফষ্টাৰ লৈ অভিষেক দা৷

- আপুনি নগ'ল গোৱা চাবলৈ??
- ব'লা!

এটুকুৰা ৰঙাৰ সন্ধানত মই যেন হেৰাই গ'লো গোৱাৰ অলিয়ে গলিয়ে, দিগ বিদিগ হেৰুৱাই……

৭/ চগাৰ কাহিনীটো-

চগাৰ কাহিনীটোৱে গজালি মেলিছিল তেতিয়াই
দীঘলনাকীয়া পোহৰ এছাটিত চগাটো জাহ গৈ আছিল
নজনাকৈ, নুশুনাকৈ৷
পোহৰচাটি আৰু দীঘল হ'ল৷
চগাৰ হাতত হাত থৈ পোহৰে এদিন মেল ৰচিলে
কথা গঢ়িলে
চগাক বুকুত ৰখাৰ,
চগাক জীৱন দিয়াৰ৷

জীৱনে আঁচোৰা দাগত চগাই শিল এটা পুতিছিল
পোহৰে শিলটো গলাই দাগবোৰ পিহিব লাগিল৷
মাহেকে পষেকে চগাই পোহৰত গা ধোৱে৷

ঘপ্‌কৈ এদিন পোহৰে চগাক ৰঙা কৰিলে৷
ৰাঙলী চগাটো পোহৰতে আকৌ জাহ গ'ল
পোহৰে সাঁতুৰিলে চগাৰ সোঁতত৷
জনাকৈ, শুনাকৈ৷
স্বজ্ঞানে, স্বাভিমানে-
ইটোৱে সিটোৰ পৰিপূৰক হৈ৷

………………………………………………………………………………

এইখিনিয়েই লিখা আছিল ডায়েৰীখনত৷ সৰুতে মাৰ লেখা আলোচনী আদিত দেখা মনত পৰে… তাৰ পিছত আৰু একো নাই৷ মই পাহৰিয়েই গৈছিলো মাই যে কিবা লিখিছিল৷ পুতলা লৈ মায়ে খেলি আছে--  কেতিয়াওঁ কল্পনা নকৰা অৱস্থাত সেয়া মোৰ মা৷ হয়তো এইবোৰ কাৰণতে মোক ককাহঁতে বোৰ্ডিং স্কুললৈ পঠিয়াই দিছিল৷ নাজানো ডায়েৰীৰ কথাবোৰ সঁচা নে মিছা৷ গোটেই কোঠাটোত বিশৃংখল হৈ পৰি আছে অসংখ্য ছবিৰে৷ গোটেইবোৰত মুখবোৰ কলমেৰে কাটি নষ্ট কৰি পেলোৱা৷ ক'ৰবাত হয়তো সেয়া মা নিজেই, ক'ৰবাত ৰঙাচকু, ক'ৰবাত কোনোবা……

চগাৰ পৃষ্ঠাটো পুনৰবাৰ লুটিয়াই চালোঁ৷ পোহৰ বিছাৰি যোৱা চগাটো, পৰিপূৰকতাৰ অভাৱত যেন শেষত জাহ গ'ল একুৰা জুইত !!

(টোকা: "চগাৰ কাহিনীটো" অংশভাগ Priyanka Dasৰ এটা কবিতাৰ পৰা লোৱা হৈছে৷ বাকিখিনি কেইজনমান বন্ধুৱে মিলি সম্পূৰ্ণ কৰিব নোৱাৰা এটা গল্পৰ প্লটৰ আধৰুৱা ৰূপ)